Dag 49 – 2375 km

21 oktober 2023

Gisteren arriveerden we in Pie Town, na een vlotte dag fietsen. Navigeren is makkelijk, want de route gaat rechtdoor, er is soms een heuvel of bergje dat je over moet, en verder is het letterlijk rechttoe rechtaan. 

In Pie Town moesten we uiteraard pie eten, wat nog haasten was omdat het enige restaurant in het dorp om 17.00 uur sluit. En daar aangekomen bleken ze ook geen taarten meer te hebben, alleen nog maar cupcakes. Het systeem was vrij onduidelijk, want nadat we dus cupcakes hadden genomen, was er wel weer een taart beschikbaar. Maar goed. Ik nam een stuk quiche en een cupcake (het enige wat ze op dat moment hadden), en dat was best lekker. Naar horen zeggen waren de sandwiches een stuk beter dan de quiche, maar die waren ’s middags al uitverkocht. En als ik van tevoren had geweten dat die cupcake 6,5 dollar kostte had ik het ook laten zitten. Goed verdien model wel. Alle hikers van de Continental Divide trail komen ook door Pie Town, en iedereen is hongerig natuurlijk! 

Er was ook een huis in het dorp, het zogenaamde ‘Toaster House’, die speciaal daar was voor hikers en bikers. Afgelopen 30 jaar werd het gerund door iemand die er vroeger zelf heeft gewoond en daar haar kinderen heeft groot gebracht, maar later is verhuisd naar een huis verderop. Het huis in het dorp heeft ze aangehouden en beschikbaar gesteld voor hikers en bikers, een zogenaamde Trail Angel. De vrouw is blijkbaar verleden jaar overleden, maar het huis wordt nog steeds ter beschikking gesteld. Eten wordt gedoneerd door mensen en je kunt geld doneren, en de hikers en bikers mogen gratis gebruik maken van de faciliteiten. Er was een badkamer met warme douche en wasmachine, een keuken met alles erop en eraan, slaapkamers met matrassen, woonkamer, een leuke veranda. Helemaal compleet dus. Wij hebben onze tent opgezet in de tuin, maar Janice heeft binnen geslapen, zodat ze niet in de auto hoefde te slapen. En we hebben heel veel hikers ontmoet, het was eigenlijk heel leuk. Een heel nobel initiatief ook! 

Wat er ook was, was een fietswerkplaats paal. En als je eenmaal ergens aan begint duurt het altijd langer dan gedacht natuurlijk! Mijn versnellingen doen het inmiddels nog steeds niet helemaal zoals het hoort, achteruit trappen kan niet op de een of andere manier want dan loopt de ketting vast, maar ik kan nu wél weer alle versnellingen gebruiken. Net nu we alle hoge bergen gehad hebben natuurlijk, en ik al die tijd mijn kleinste verzet niet kon gebruiken. Maar beter laat dan nooit…

We waren dus ietwat laat op pad, maar op zich schoot het wel redelijk op. Met lunch kwamen we Ian en Tom tegen, de twee gasten uit Calgary, en hoewel wij eerder weer vertrokken, hebben we wel laten weten waar we van plan waren te kamperen en gezegd dat ze meer dan welkom waren. 

Eventjes nadat wij gearriveerd waren kwamen zij ook hier, met het idee om alleen te eten wanneer het nog soort van licht was, om vervolgens nog 50 kilometer verder te fietsen door het donker. Wij vonden het een uiterst ambitieus plan. En toen kwam Janice met grote hoeveelheden eten, dus uiteindelijk hebben we met zijn allen gegeten, gelachen, en zijn ze nergens meer heen gegaan 😉

Morgen wordt een lange dag, het idee is om 140 kilometer te fietsen. Volgens mijn app is dat met ruim 1100 hoogtemeters, volgens de app van Ian meer dan 2000. Maar ik moet zeggen dat Osmand normaal gesproken redelijk accuraat is, dus ik hoop morgen ook. Meer dan 2000 hoogtemeters kunnen mijn benen niet aan. Hoewel ik wel moet zeggen dat ik de laatste dagen weer echt schik heb om te fietsen, het plezier was namelijk best een tijdje weg. Maar nu gaat het weer lekker, en merk ik dat mijn conditie eindelijk een beetje beter wordt en ik niet compleet buiten adem ben als ik drie meter omhoog moet fietsen. Alleen mijn kont gaat iets minder lekker, die kan wel wat rust gebruiken 😉

Volgende keer ga ik toch écht een ander zadel kopen, want deze Brooks is het zeker niet. Hoe meer ik er mee rijd, hoe oncomfortabeler het wordt. En dat zou dus andersom moeten zijn…