Hoi! Welkom op mijn site!
Mijn naam is Jonne. En ik ga naar China fietsen.
Mogelijk nog een stukje verder.
Al jaren droom ik van reizen. Niet van op vakantie gaan (hoewel ook heel leuk), maar van reizen. Een wereld van verschil, zo denk ik nu althans. Gewoon voor een hele tijd weg gaan. De tijd hebben. Geen strakke planning, maar gewoon kijken tot waar je die dag wil gaan. Flexibel zijn in de dingen die je onderneemt, dingen die je wil zien, mensen die je ontmoet.
Al die tijd dat ik wel graag wilde reizen, maar nooit kwam het er echt van. Omdat er altijd wel iets was waardoor het eigenlijk toch niet zo goed uit kwam. Deze keer heb ik besloten dat dat dan maar zo is, en dat ik het nu écht ga doen. Omdat ik weet dat ik anders altijd zo’n gevoel zal blijven houden van had ik maar. En mocht het uiteindelijk toch niet iets voor mij zijn (wat me overigens vrij sterk lijkt) dan ben ik ook zo weer terug. En heb ik het toch geprobeerd.
Tijdens mijn werk in Amerika werd ik een beetje verwend met de vrijheid. Niet in het werk, heel veel en héél hard werken. Maar wel overal met de auto heen rijden. Beetje road trippen, héérlijk. En op die sporadische dag die ik dan vrij was (zeer, zéér zeldzaam) kon ik dan wel lekker naartoe gaan waar ik zelf wilde (lees: wat ik binnen een dag haalde om heen en terug te rijden en dan nog minstens 5 minuten tijd had om rond te kijken).
Tijdens backpack vakanties kwam ik erachter dat openbaar vervoer best beperkt is. De Shinkansen is geweldig, maar in de rest van de wereld is het een beetje zo van, de trein komt misschien over een half uur, misschien over 2 uur, maar misschien ook niet. In het laatste geval dien je een andere keer terug te komen. Want misschien rijdt de trein dan wel, of niet.
Je ziet, beetje beperkt.
Na het lezen/zien van Wild van Cheryl Strayed leek me de Pacific Crest Trail lopen me helemaal geweldig. Niet ‘slechts’ die 1600 km die Cheryl had gedaan, maar het hele stuk. Van de Mexicaanse grens tot de Canadese grens. Over alle bergpassen. Onder het mom van je doet het goed of je doet het niet.
Na het beklimmen van Mount Rinjani in Indonesië vorig jaar zomer, met een backpack op m’n rug die hooguit een kwart woog van alles wat ik mee zou moeten nemen op de PCT kwam ik erachter dat dat best héél zwaar is. En dat dat best langzaam gaat.
Misschien dat ik het nog ooit wil doen, maar nu nog even niet.
Dus kwam het idee om dan maar te gaan fietsen. De vrijheid is er namelijk, je kunt makkelijker spullen meenemen en je komt nog enigszins vooruit. Hoop ik dan.
Na een proef rondje naar Parijs (overigens alleen de heenweg, 4 dagen fietsen) kwam ik er ook achter dat je op de fiets alles heel intens beleeft. Omdat je niet in die auto zit maar gewoon buiten op straat bent.
Na deze uitermate goede voorbereiding besloot ik dat ik er deze keer echt voor ging. Dus ga ik een stukje fietsen. Naar China. En met een beetje geluk nog verder.
Nog steeds onder het mom, je doet het goed of je doet het niet.
Ik hoop dat de uitkomst is dat ik het goed ga doen!