Dag 15 – 469 km

17 september 2023

Ik ben in the USA! En dat had veel voeten in de aarde. 

Eergisteren heb ik toch maar een rustdag genomen in Fernie. Da’s namelijk best een leuk plaatsje, ik was nog steeds niet echt fit, en ik moest de electriciteit van mijn fiets in orde maken. Zo gezegd, zo gedaan. De man van de fietsenwinkel heeft me heel goed geholpen, ik heb nog wat krimpkous gehaald bij de plaatselijke auto zaak, met een mes en een aansteker ben ik een heel eind gekomen, en nu doet het het allemaal weer. Ik ben er wel achter dat dat draaien van die naaf geen toevalstreffer was, ik let er sindsdien op en heb hem al regelmatig een slagje terug moeten draaien. Ik denk dat het niet zozeer ligt aan niet goed vast maken, maar meer aan het feit dat de naaf voor een steekas is, en de vork een ouderwetse quick release, en dat ik daar dus een of andere adapter voor in de naaf heb geplemd. Het werkt, maar niet helemaal optimaal. 

Bij de fietsenwinkel in Fernie kwam ik ook iemand tegen die net een titanium Salsa Fargo had opgebouwd en die kwam showen, en ook het een en ander wist over de Tour Divide. De route zou namelijk nog een mega lus door de Canadese Rockies maken, wat vanzelfsprekend heel veel meer kilometers zijn dan gewoon recht naar beneden steken. En nu wil ik het niet allemaal afraffelen, maar ik wil wél zo snel mogelijk naar het zuiden. Mooie stukken wil ik zeker niet overslaan, maar stukken die meh zijn maar wel een hele hoop tijd en energie kosten hoop ik te minimaliseren. Zoals die pas van laatst. Als ik had geweten dat dat zo’n verschrikking zou zijn, was ik gewoon over de hoofdweg gegaan. Het had ook weinig toegevoegde waarde vond ik, behalve dat het heel zwaar was.

Afijn, iedereen was het er over eens dat het toch zonde was om die laatste lus door de Canadese Rockies niet te maken, dus zo gezegd, zo gedaan. Ik had het streven om de eerste dag naar een of andere cabin te fietsen, zodat ik al halverwege Eureka zou zijn. Dat kwam beter uit met kamperen en zo. 

Nou, het begon met een hele grote pas waar ik over moest, wat rijkelijk vermoeiend was, maar wel allemaal te fietsen. Wat later op de dag kwam ik iemand tegen en die zei dat de volgende pas bij lange na niet zo hoog was als de eerste van de dag, die cabin stond namelijk nét aan de andere kant van de top. Inmiddels was ik al helemaal moe, maar ik had in principe nog tijd/daglicht genoeg, dus besloot er toch maar voor te gaan. Want iedere gereden kilometer hoefde ik vandaag in ieder geval niet meer te doen. Uiteindelijk kwam ik begin van de avond eindelijk bij die cabin aan, die niet helemaal aan de route lag en waarvoor ik mijn fiets eerst nog een kilometer een steil weggetje op moest duwen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat de cabin alleen in het winterseizoen werd gebruikt en nu op slot was, en op de rest van het terrein was geen vlak stukje grond te bekennen waar ik dan mijn tent op kon zetten. En ik had ook écht geen energie meer om ergens anders naartoe te gaan! 

Toen ik de veranda opgesprongen was (de cabin was namelijk op sneeuw hoogte), bleek er toch geen slot op de deur te zitten en kon ik tóch wel naar binnen. Het hok was nu niet bepaald schoon en een speeltuin voor de muizen en ratten, maar na even wikken en wegen heb ik toch besloten om er te blijven en mijn binnententje in het woon gedeelte op te zetten, naast het raam. Dat pastte net, en een beetje frisse lucht vond ik ook niet verkeerd. 

Ik kan niet zeggen dat ik goed geslapen heb, want de muizen waren flink aan het rondrennen en ander soort geluiden aan het maken, maar ze hebben gelukkig niet aan mijn spullen gezeten, dus alles heeft het overleefd. En het voordeel was dat ik vanmorgen weer vroeg op pad was. Die vrouw gisteren die vertelde me namelijk dat het vanaf de cabin voornamelijk bergafwaarts zou zijn tot de grote weg, net voor de grensovergang. En dat klonk me als muziek in de oren! 

Nou, de eerste 20 kilometer waren inderdaad redelijk bergaf, maar daarna moest ik een berg met 1000 hoogtemeters bedwingen. En ik had zo gehoopt op een relatief eenvoudige dag! 

Er was dus helemaal niks eenvoudigs aan, want ergens halverwege kwam er ook nog een stuk dat ‘The Wall’ wordt genoemd. Volgens Angela, die vrouw die ik in de fietsenwinkel in Fernie had leren kennen, stelde dat allemaal niet zoveel voor. Ik had me er dus weinig voorstelling bij gemaakt. 

Nou, ik kan je vertellen, het stelde weldegelijk meer voor dan gedacht! Het komt er op neer dat het een soortement van wandel paadje is, die zo steil is dat je er zonder fiets al bijna niet op komt, laat staan mét fiets. En dan die van mij, die 180 kilo weegt. Nou, het is dat ik redelijk sterk ben, maar dat kostte echt wel mijn laatste stukje kracht. Ik kreeg mijn fiets niet omhoog, mijn remmen waren niet sterk genoeg om de fiets tegen te houden wanneer ik niet actief duwde, en het paadje was te smal om een beetje te manoeuvreren. Halverwege was mijn fiets bijna niet meer, toen hij weg gleed richting afgerond omdat de remmen het niet hielden, en hij gelukkig nog met het stuur achter een boom bleef hangen. Is dat brede stuur toch nog ergens goed voor! 

Toen ik een beetje van de schrik was bekomen heb ik nog wat oerkracht ergens vandaan getoverd, en uiteindelijk ben ik tóch boven gekomen. Daarna moest ik dus nóg 700 hoogtemeters om bij de top van de pas te komen. Zachtjes uitgedrukt was ik maar wat blij toen ik daar dan eindelijk was, uren later! 

Daarna kwam inderdaad een grote afdaling tot aan de grote weg, dus ben ik met 50 kilometer per uur (of zoiets, ik heb eigenlijk geen idee want Garmin zegt het niet) naar beneden gevlogen om een beetje te compenseren. En ik vind het gewoon leuk om hard naar beneden te gaan, ben ik duidelijk een stuk beter in dan omhoog. Er moest wel even een eekhoorntje voor zijn leven rennen toen ik de berg af gedenderd kwam 😉

De grensovergang ging vlot, ze zetten óók in Amerika geen stempels meer. Ik hou allemaal niet zo van dat digitale hoor! 

Daarna was het nog maar een klein stukje naar Eureka, maar dat was niet zo. Dat was dus ook nog een beetje een martelgang, wel over asfalt, maar heuvel op, heuvel af, met wind tegen. Ik kwam nog wel iemand tegen die de andere kant op aan het fietsen was en uit Whitefish komt, ook die lus mag ik zeker niet over slaan. Dat is dus voor morgen. Halverwege Whitefish dan. En als het goed is deze keer eindelijk wat minder hoogtemeters, zodat mijn benen een beetje uit kunnen rusten!