24 maart 2020
Hoe het er nu voor staat? Afgelopen zondag hebben Noukje en Alex me opgehaald in Pemberton, dus ik ben weer back in Perth. De staatsgrenzen binnen Australië zijn inmiddels gesloten en mensen worden hier ook verzocht binnen te blijven en afstand van elkaar te houden enzovoorts.
Vanaf 22 maart, nadat ik mijn ticket geboekt had dus, mag je Thailand niet meer binnenkomen zonder een verklaring van je zorgverzekering dat ze een minimale dekking van 100.000 USD vergoeden en ook COVID-19 dekken. Daarom heb ik gisteren drie uur aan de telefoon gezeten met allerlei instanties, omdat je uiteraard eerst van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Deze telefoongesprekken gaan wel interessant, want aangezien het allemaal Nederlandse bedrijven/Nederlandse nummers zijn is bellen vanuit Australië een beetje kostbaar. Wij hebben daar dus een systeem voor bedacht. Namelijk: ik bel mama via Whatsapp, zij zet de telefoon op luidspreker, ze belt met de huistelefoon ook op luidspreker en dan kunnen we zo soort van met elkaar communiceren. Conference call 2.0 😉
De zorgverzekering heeft inmiddels een verklaring verstuurd waarin niet specifiek 100.000 USD of COVID-19 benoemd wordt, maar daar gaan we het maar mee doen.
Wat nog iets minder is, is dat Thailand ook heeft bedacht dat iedereen die naar Thailand vliegt ook een gezondheidsverklaring moet kunnen laten zien dat zegt dat je binnen 72 uur van vertrek van vlucht negatief bent getest op COVID-19. Da’s dus een klein heikelpuntje, want ten eerste duurt het vaak 48 uur of langer voordat je überhaupt resultaten van die test binnen hebt, de vraag is dus maar of je dat redt, en daarbij zijn er ook in Australië veel te weinig testen en gaan ze ook niet zomaar iemand testen die daartoe geen aanleiding heeft. Daarbij, binnen 72 uur tot de vlucht kun je uiteraard ook gewoon besmet raken, dus uiteindelijk is het nogal belachelijk. Het komt er eigenlijk op neer dat ze gewoon buitenlanders bannen, alleen dan wat mooier ingekleed.
En dit geldt dus ook voor mensen die een transit maken , in mijn geval 2 uur en 5 minuten. Waarbij ik officieel nog niet eens Thailand binnen kom, want ik hoef niet door de douane en kom alleen heel even op het transit gedeelte op het vliegveld.
Of het dus echt mogelijk is om Australië te verlaten moet nog blijken. Ik denk dat het lastig gaat worden, maar Noukje wil wel een verklaring schrijven, en ik hoop dat dat afdoende is.
Gisteren heb ik in ieder geval alvast mijn fiets weer uit elkaar gehaald en ingepakt, de doos stond namelijk nog buiten. Diezelfde veel te kleine doos die ik eerder heb gebruikt dus, dus mijn wielen passen er wederom niet in. Die ga ik morgen op het vliegveld nog maar in laten sealen.
Het plan is dus om gewoon naar het vliegveld te gaan, allerlei belangrijk uitziende papieren mee te nemen en net te doen alsof ik ervan overtuigd ben dat ik de goede voorbereidingen heb getroffen en dat ik alles aandraag wat zij nodig achten. En dan hoop ik heel hard dat ze zo vriendelijk willen zijn om mij mee te nemen.
Eenmaal in het vliegtuig denk ik dat het allemaal wel los zal lopen, want ze willen me immers niet in Thailand hebben. Het lijkt me dat de tweede vlucht dan ook geen problemen gaat opleveren.
Om een lang verhaal kort te maken, het is allemaal dikke shit!
Ik hoop dat het nog mogelijk is om naar Nederland terug te keren, en als dat echt niet mogelijk is heb ik al een baan in Pemberton aangeboden gekregen. Omdat fietsen ook niet zo’n lol zal zijn.
Voor nu hoop ik maar gewoon dat dit gaat werken!