Dag 354 – 14.048 km

4 februari 2020

Er zijn twee bruggen vanaf Penang naar het vasteland, en volgens fietsers uit een of andere Whatsapp groep was de meest zuidelijke brug (van iets van 20 kilometer lang) voorzien van een fietspad en kon je deze dus gewoon fietsen. Raadde ie zelfs aan. 
Dus ging ik vol goede moed naar het zuiden van Penang, deels over de grote weg, deels over een fietspad. Eenmaal aangekomen bij de brug hield het fietspad op, moest ik een stukje over de weg en kwam ik daarna weer op een aparte baan terecht. Kon dus zo maar een fietspad zijn, was het niet helemaal. Toen ik een stukje de brug op was, nogal langzaam want ik moest wel een paar foto’s maken, kwam er een soort van politieauto voorbij die gebaarde dat ik even moest stoppen. Dat fietspad was dus geen fietspad maar een baan voor motors/brommers, en het was gevaarlijk om te fietsen volgens de beste man. Nadat ie even in z’n walkietalkie heeft staan praten vroeg ik of ie mijn fiets in zijn auto wilde laden (zodat ie me aan de andere kant even af kon zetten of dat ik verder kon fietsen, iets harder dit keer. Moest ie even over nadenken maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat zijn auto eigenlijk vol met rotzooi lag en die fiets er niet echt meer bij paste. Dus kon ik wel fietsen, als ik dat snel deed. En zij zouden me volgen totdat ik veilig aan de overkant zou zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik had wind in de rug dus ging een lekkere 30 kilometer per uur, en ben niet meer gestopt om foto’s te maken. En zij hebben een hele tijd achter me aan gereden. Het ironische is wel dat dat stuk weg het veiligste stuk van vandaag was. Maar goed. 

Ik ging als een trein toen ik eenmaal op gang was. Een beetje een laat vertrek uit Georgetown had ik wel, want ik wilde op het laatste moment muziek downloaden (heel belangrijk) en ik wilde ontbijten bij een bakkerij. Die allemaal pas om 10 uur open waren! Wat is dat voor een tijd zeg! 

Ik ben nu in Taiping, waar ik lekker decadent in een hostel/hotel slaap. Zo’n 300.000 keer beter dan die van gisteren, alles is super schoon. En ik had goede timing, want het begon net te regenen toen ik aan kwam, dus gelukkig ben ik droog gebleven. Hoewel het maar een bui was, dus het viel alles mee. En omdat ik nog steeds energie had, heb ik besloten om dan eindelijk eens mijn fiets te poetsen. Want dat had op zich ook best anderhalve maand eerder gekund zeg maar. En als ik dan m’n fiets poets, doe ik het uiteraard ook goed! Dus ik heb beide banden eruit gehaald (waarbij ik eerst de achterband leeg moest laten lopen omdat hij er anders niet uit kan, was ik even vergeten) en heb daarna minstens twee uur staan schrobben. Letterlijk. Daarna zat mijn energie level op -100, maar de fiets heeft er al in geen tijden meer zo schoon uitgezien. Nu hoop ik niet dat ik morgen ergens door de modder moet dus, want dan ga ik huilen. 

Ik had bedacht om Maleisië dwars over te steken en dan naar de oostkust te gaan, door de Cameron Highlands. Alleen blijkt het nog moesson seizoen te zijn, daar heb ik net iets minder onderzoek naar gedaan. Nu schijnt het op zich wel mee te vallen, maar wel iedere dag regen. En laat ik daar nu best wel een hekel aan hebben! Ik ga dus eerst even onderzoek doen naar het weer en de route, voordat ik morgen weer verder ga fietsen. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *