Dag 355 – 14.106 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

5 februari 2020

A softy, a softy, I’ve turned into a softy.
A softy, a softy, and it keeps getting stronger.

Want toen iemand me gisteren vertelde over alle bloedzuigers die dorstig zijn als het regent (en in de bergen en het oosten is nu nog een soort van regenseizoen) wist ik niet hoe snel ik mijn plannen nog eens grondig onder de loep moest nemen. Olifanten en reuze hagedis-achtigen kan ik namelijk mee leven, maar bloedzuigers?! Waarbij ik eerlijk moet zeggen dat ik er nog nooit een in levende lijve heb gezien, laat staan er een op me heb gehad. En dat wil ik graag zo houden! 

Uiteindelijk heb ik besloten om naar de laatste stad te gaan voor de Cameron Highlands, en dat ik daar zou evalueren. Hoewel ik inmiddels vind dat ik er maar gewoon voor moet gaan, aangezien iedereen zegt dat de oostkust mooier en rustiger is, en ik de westkust later nog zal aandoen. Wel raadde er iemand uit een Whatsapp groep aan om naar Kuala Terengganu te fietsen, omdat het stuk van Gua Musang tot Kuala Terengganu heel mooi schijnt te zijn. Daarnaast schijnt dat stuk van de oostkust ook het interessantste te zijn, en de route die ik oorspronkelijk van plan was te nemen eindigt pas veel zuidelijker bij de oostkust. Bijkomend voordeel is dat de nieuwe route iets korter door de bergen gaat, en dat er af en toe hotels onderweg zijn, zodat ik niet tussen de bloedzuigers hoef te slapen. Het maakt de gehele route wel iets langer, maar alsnog wel te doen denk ik. 

Vandaag ben ik naar Ipoh gefietst, wat maar een klein stukje vanaf Taiping is. Maar de eerstvolgende overnachtingsmogelijkheden waren anders op 140 kilometer afstand vanaf Taiping, met meer dan 2000 hoogtemeters. Ik dacht dat dat een beetje overdreven zou zijn. 

Er gaat voornamelijk veel snelweg naar Ipoh, en zo kwam ik “per ongeluk” even terecht op een tolweg. Wat in het begin prima was, want mooie, brede vluchtstrook. Maar een stuk verder hield hij ergens op, wat het iets minder prettig fietsen maakte. Er waren ook wegwerkers bezig, en zij hebben me uiteindelijk een stukje verder weer afgezet, zodat ik dat onveilige stuk niet hoefde te fietsen. Kwam even mooi uit, want eenmaal op de snelweg kom je er niet zomaar meer af niet. Het ging maar om iets van 10 kilometer, maar toch. Better safe than sorry 😉
Sowieso kunnen ze in Maleisië een stuk minder goed rijden dan in Thailand. Of althans, ze houden in ieder geval een stuk minder rekening met fietsers.

Toen ik gisteren op m’n fietsje door Maleisië vloog realiseerde ik me dat ik best veel kansen gemist heb. Zo was ik er gisteren nog van overtuigd dat er best een mogelijkheid had kunnen zijn dat ik topsporter was geworden. Zo had ik kunnen gaan wielrennen, of CrossFitten, of gewichtheffen of bodybuilden (mogelijk heb ik daar best het lichaam voor als dat sixpack eindelijk aanwezig is). In plaats van al dat heb ik een sport gekozen waar ik absoluut geen gevoel voor heb, en na jarenlang al m’n tijd en geld te hebben gestopt in de paardensport is de conclusie dat ik er eigenlijk nog steeds niks van bak. Als ik al dat geld slim had geïnvesteerd had ik waarschijnlijk nu met pensioen gekund, maar ik heb bedacht dat je beter laat dan nooit met iets kunt beginnen. Dus heb ik een rekening geopend bij DeGiro en heb ik vooralsnog nul euro geïnvesteerd. Omdat ik de aandelen die ik eigenlijk wil niet kan vinden, dus daar moet ik nog even onderzoek naar doen. En dan ga ik een minimale hoeveelheid investeren (zo rijk ben ik namelijk niet). Want als je maar lang genoeg wacht wordt het vanzelf meer waard. Tenzij het bedrijf failliet gaat, maar dat zou wel hele erge pech zijn. Gaan we voor het gemak maar niet vanuit dus. Mogelijk kan ik met de investeringen van nu in 3045 met pensioen. 

Ik ben erachter gekomen dat ik heel dat aandelen gedoe nu eigenlijk best interessant vind, en wil me nu nog verdiepen in peer 2 peer lending en cryptocurrency. Onder het mom van je moet je kansen spreiden. En wanneer ik dan eindelijk met pensioen kan geef ik een groot feest.
Want vroeger, toen ik in vriendschap boekjes moest schrijven wat ik later wilde worden, antwoordde ik al met: vakantieganger. En dat is nooit veranderd!