Deel 3 / Dag 2 – 0 km

4 september 2023

Oh my god, we’re back again. 

En dat had nogal wat voeten in de aarde. Keuzestress. Je zou verwachten dat ik daar beter in zou worden, maar da’s dus niet. 
In ieder geval, het resultaat is dat ik een paar maanden bij Pilot, een titanium fietsenfabrikant, heb gewerkt. Waar ik het naar mijn zin had, inclusief hele leuke collega’s. Maar omdat het toch nog kriebelde, én ik inmiddels een visum voor Amerika in the pocket heb, heb ik toch maar besloten om nog een stukje te gaan fietsen. 

Dus werden voorbereidingen getroffen. Mijn fiets is nog niet geupgrade naar titanium (dat komt hopelijk nog ooit), maar verder is mijn stalen ros wel een 2.0 versie geworden. 
Er zit een nieuw wiel in met naafdynamo. Zelf gespaakt. Of nou ja, een beetje van mezelf en een beetje van Maggie (aka Stan en Tim). Mooi rood, omdat dat super goed matcht met mijn oranje pedalen. Ik heb nieuwe lampen en een of andere omvormer, waardoor ik nu mijn elektronische spullen al fietsend op kan laden. Moet ik wel een beetje door fietsen, dat wel. Ik heb ook een nieuw schakelsysteem. In plaats van 3*10 zijn er nu nog maar 1*12 versnellingen, maar het lijkt me dat er dat wel genoeg moeten zijn. De grootste verbetering is nog wel dat ik mijn fiets gepoetst heb. Hij is weer zo goed als nieuw! 

Uiteraard moesten er nog veel dingen op het laatste moment gebeuren, maar ik was nog verrassend op tijd klaar met alles. Stond er zelf van te kijken. Ik had wel gerekend op nachtwerk zaterdagavond (want zondag ochtend vertrok ik), maar niets was minder waar. Ik was ’s middags al klaar met alles inpakken, en het paste zo makkelijk dat ik mogelijk de helft vergeten ben. Eén stuk bagage, waar mijn fiets onder viel. 23 kilo (in werkelijkheid 23.3, maar niemand deed daar gelukkig moeilijk over). En de rest van mijn spullen zaten in mijn handbagage. En dat inclusief alle apparatuur die ik heb meegenomen, want echt lichtgewicht kun je me niet noemen met een laptop, camera en drone.

Zondagochtend dus vol goede moed naar het vliegveld. Fiets paste goed in de auto, moest wel rijden met mijn kin op het stuur, wat net iets minder comfortabel was. Eenmaal op Schiphol ingecheckt, fiets afgegeven, ontbijtje gegeten, ingestapt, half Amsterdam door gecrost met vliegtuig op weg naar de Polderbaan en weg gevlogen. 

Wel nadat ik eerst nog de douane mijn handbagage uit moest stallen omdat het mens iets verdacht vond helemaal onderin mijn tas. En die zat dus vrij vol. Nadat ze het uitgebreid bekeken had, werd er eerst nog een collega bij gehaald, die met haar nagels van 23 centimeter zo goed als mogelijk de spullen probeerde te bekijken. Gelukkig vond ook die het niet verdacht genoeg, dus mocht ik alles weer inladen. Dit proces duurde wel enige tijd, dus het was toch nog een beetje stressen, maar eind goed, al goed. 

Eenmaal aangekomen moest ik eerst door de douane en daarna mijn fiets ophalen. Die wonder boven wonder zo uit het vliegtuig kwam zoals ik hem had gebracht, doos nog helemaal intact. Wat net wat minder wat was, is dat ik de fiets daarna weer ergens in moest leveren, wat nogal onduidelijk aangegeven stond. Waardoor ik een groot deel van het vliegveld van Chicago heb gezien (en ze zijn een grootse verbouwing aan het doen, dus het was nogal moeilijk te zien), waarbij in de meeste gevallen het gangpad te smal was om met een karretje rond te rijden met fiets in de breedte, en ik dat dus een heel stuk moest tillen. Uiteindelijk heb ik die toch ergens in weten te leveren, bleek de gate aan de andere kant van het vliegveld te zijn, maar was ik toch wel overal op tijd. En hoewel het vliegtuig bijna vol was, was de stoel naast mij leeg, geluksmomentje! 

In Calgary was ik net wat minder enthousiast over alles. Ten eerste kreeg ik geen stempel in mijn paspoort, dat doen ze blijkbaar tegenwoordig niet meer. En da’s uitermate jammer, want ik heb nog maar tot 2027 om hem helemaal vol te maken. 

Met mijn fiets waren ze ook niet al te zachtzinnig om gegaan. Want hoe in takt hij in Chicago nog was, hoe stuk het nu allemaal was. Ze hebben de doos open gemaakt in Amerika en zoals het lijkt alle spullen weer lukraak er terug in gesmeten. En dat had ik met zoveel zorg en zorgvuldigheid ingepakt! De doos zelf hangt ook alleen nog maar met tape aan elkaar, maar ik heb er verder nog niet ingekeken. Dat ga ik vandaag doen, dus ik hoop maar dat alles nog heel is! 

Vanaf het vliegveld kon ik de bus nemen naar downtown, waar ik nog 2,5 blok moest lopen met mijn spullen. Da’s eigenlijk met een paar honderd meter, maar in werkelijkheid voelde dat véél verder. Als een kantoormiep die al in geen maanden ook maar enige spier heeft gebruikt, waren ze nu enigszins aan het protesteren en denk ik minimaal een week spierpijn te hebben. 

Maar goed, we zijn gearriveerd. In Calgary dus. 
Compleet uitgehongerd en moe, en alle eet dingen waren uiteraard al dicht. Dus was mijn avondeten een KitKat chunky en een zakje chips uit de vending machine (voor 7 dollar, koopje), heb ik even gedoucht en ben ik gaan slapen. Waar ik een paar uur later als weer wakker was, want yeah, jetlag! 

Ik blijf nog twee nachten in Calgary (3 in totaal dus), zodat ik al mijn spullen een beetje in orde kan maken. Fiets in elkaar zetten, wat laatste spullen kopen bij de outdoor winkel. En daarna wil ik de bus naar Jasper nemen en vanuit daar naar het zuiden fietsen. Wat in het begin ook heel zwaar gaat zijn, want kantoormiep. Maar goed, we gaan het meemaken!