Dag 85 – 5128 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

12 mei 2019

En toen was ik wéér alleen. Nathalie en Rachelle zijn afgelopen nacht weer naar huis gevlogen, nadat we nog een spectaculair programma in Konya afgewerkt hadden. We gingen eigenlijk speciaal voor het Mevlana museum op en neer naar Konya (een schamele 3,5 uur met de bus, vanaf Göreme). Voor iedereen die hetzelfde wil doen, doe het vooral niet. Zoveel stelde het niet voor. En verder was er ook niet bijster veel te doen in Konya. Vonden wij dan, mensen die ons aanspraken toen we koffie aan het drinken waren dachten er anders over. Zij waren er al voor de 4e keer omdat ze het zo leuk vonden. Dus mocht je er wel heen willen, ze waren erg lovend over een of ander hotel, die slechts zo’n 15 keer in het verhaal genoemd werd. Dat hotel is dus aan te raden, helaas was 15 keer noemen niet voldoende om me de naam te laten onthouden. 

Gisteravond hebben we de bus vanaf Konya weer terug gepakt. Ik naar Göreme, Nathalie en Rachelle naar Kayseri, van waar zij weer naar huis vlogen. Was ik nog van plan om te gaan kamperen om de ballonnen nog een keer te kunnen zien, ik hoorde al snel dat die wederom gecanceld waren. En het regende dat het goot, kamperen klonk dus niet zo aanlokkelijk. Helaas was het hostel waar m’n fiets stond vol en moest ik ’s avonds om half 11 nog op zoek naar een ander hostel, in de regen. Uiteindelijk iets gevonden dat niet té duur was en zo heb ik vannacht in een cave geslapen. 

Die ballonnen hebben we uiteindelijk gelukkig toch wel gezien! Afgelopen donderdag was de wind dan eindelijk gaan liggen en konden ze vliegen. Was een erg mooi gezicht! Helaas daar dus geen timelapse filmpje van, aangezien de SD kaart nog gekocht moest worden. Daarom ben ik vrijdag ook nog gaan kijken, vanaf een ander punt. Donderdags keken we namelijk tegen de zon in, en ik wilde het ook graag met de zon mee zien. Uiteindelijk ben ik super vroeg opgestaan, heb ik nog 7 kilometer gefietst en een stuk gelopen naar een punt waarvan ik dacht dat dat wel goed was, en vervolgens was het nogal twijfelachtig of ze wel gingen. Alles bleef namelijk aan de grond. Toen ze uiteindelijk wel opstegen was de zon al lang en breed op, was dus een beetje jammer.

Vandaag ging ik weer vol goede moed fietsen. De zon schijnt weer en de rest van de week beloofd het warm te worden. Ik heb besloten de rechttoe rechtaan weg naar Trabzon te pakken, omdat ik een beetje door wil fietsen. Alle mensen die ik verder spreek hebben namelijk besloten om rechtstreeks vanuit Turkije Iran in te fietsen (lees: Ivo en Gaetan, een Belg die ik van de week heb ontmoet). Aangezien ik wél door Georgië en Azerbeidzjan wil moet ik dus een beetje voort maken. Omdat ik niet in wil sneeuwen op de Pamir. 

Ik ben al een eind gekomen vandaag, iets verder gefietst dan ik wilde omdat ik niet echt een slaapplaats kon vinden. Ik heb een stukje samen gefietst met een Turkse jongen die me inhaalde op de racefiets. Moeilijke conversatie maar hij vond het leuk geloof ik. Kwam ook nog een vertegenwoordiger van Shimano tegen. Nu ben ik een buff en kettingolie rijker, en ik mag hem altijd bellen als ik met stukken sta. Die olie heb ik overigens meteen weer afgegeven aan die jongen, omdat ik met één flesje nog wel 2 rondjes om de wereld vooruit kan. 

Helaas doet mijn linkerknie ook weer wat pijn, wellicht omdat ik iets enthousiast van start ben gegaan vandaag. Daarnaast heb ik nieuwe schoenen (met veters, wat een verademing) maar ik denk dat de schoenplaatjes nog niet helemaal op de juiste plaats zitten. Hopelijk blijf ik er geen last van houden! 

Ps. Nathalie en Rachelle: ik vond het super leuk dat jullie langs zijn gekomen!! Volgende keer gaan we roadtrippen in Schotland, ballonvaren in Myanmar, karaoke in Japan of de Inca trail naar Machu Picchu lopen. Omdat Rachelle graag wandelt (en Nathalie en ik dat ook wel leuk vinden) ;).