21 april 2019
All by myself. Don’t wanna be all by myself.
Het is me, myself and I again. En een heleboel Turken en andere toeristen. Maar toch. De familie is vanmiddag weer richting Nederland gegaan, maar ik ga morgen pas weer verder fietsen. Omdat ik ze natuurlijk wel even uit wilde zwaaien.
De rest van de dag heb ik niks gedaan. Eventjes in de zon gezeten, die vandaag volop scheen, in tegenstelling tot de rest van de week. Er was een wielren wedstrijd dwars door de stad, maar zelfs dat heb ik niet gezien. Dat maakte namelijk ook dat de stad afgeladen vol is, en al die mensen zijn maar knap vermoeiend.
Dat is de beleving een beetje in Istanbul. Druk. Lawaai. Opdringerige Turken die je van alles aan willen smeren. En als ik ergens allergisch voor ben is het dat. Ik word daar lichtelijk agressief van en ben geneigd om vooral niks bij die persoon te kopen. Probleem is dat ze het allemaal doen, dus ergens zullen ze wel succes hebben. Ze proberen zichzelf namelijk ook aan te smeren. Nog niet eens een beetje subtiel ook niet eigenlijk.
Er zijn verder zeker mooie bezienswaardigheden. Het jammere is alleen dat álles, letterlijk alles, in renovatie is. Waardoor de klapstukken niet te zien zijn. En daar wel de volle mep voor vragen en vooral niet aangeven van tevoren dat er een renovatie is. Zo stond de blauwe moskee vol stellages (die trouwens als een van de weinige dingen gratis was). Een andere moskee die minstens even mooi schijnt te zijn was afgeplakt met karton. Het archeologische museum kon niet alleen Alexander de Grote niet laten zien, zijn sarcofaag bevond zich ook nét in het stuk wat ze aan het renoveren waren. Zodat een derde van het museum niet te zien was. Doet ook net een beetje afbreuk aan de beleving.
Om het samen te vatten: leuk om er geweest te zijn, ik heb zeker een hele leuke week gehad. Maar ik hoef er voorlopig niet nog een keer naartoe.
Maar t mooiste van Istanbul was toch je mama en papa en tuurlijk Minke weer te zien