28 maart 2019
Hoe verder ik naar het oosten ga, hoe langer grensovergangen duren blijkt. Het werkt op de Ergon manier. Ze staan met zo’n 8 man sterk bij die grensovergang. Eentje zit in een hokje en kijkt sporadisch een keer naar een paspoort en zet een stempel. Alle anderen staan een beetje rond te kijken, wat te kletsen. Eentje besluit om zijn handen te gaan wassen. De andere vindt dat wel een goed idee en besluit om hetzelfde te doen. En zo’n half uur later kun je dan eindelijk weer verder.
Montenegro dus. Dodelijk vermoeiend. Maar wel mooi. Ik zit inmiddels op zo’n 1500 meter hoogte, moest veel bergopwaarts vandaag. Hier boven op de berg is er nog (of weer) veel sneeuw en er waait een ijzig windje. Tegen uiteraard. Ik vond dat ik minstens 70 kilometer moest fietsen, maar na 64 kilometer kwam ik een dorpje (lees: 4 huizen) tegen waaronder ook een soortement van hotel. Beste 15 euro die ik uit heb gegeven deze maand waarschijnlijk. Want vannacht schijnt het -6 te worden.
Eigenlijk wil ik best wel terug naar mijn camping life, maar het is gewoon écht heel koud. En zo’n diehard ben ik dan blijkbaar ook weer niet 😉
Je wilt ook niet onderkoeld raken toch en een klein beetje ‘luxe’ mag toch wel? Als tegenprestatie voor t fietsen
Wat is het daar mooi!
Ha Jonne,
Ben ik weer (ff weggeweest). Je schiet goed op in de Balkan en het weer is nog niet zomers, lees ik. Hou je taai want we gaan, ook in het gebied waar je verder gaat, naar de zomer toe. Ik vroeg me af als je later was vertrokken of dit in weer had gescheelt, want ja, ik ga je een keer achterna, niet dit jaar maar in een van de komende jaren. En ik blijf genieten van je mooie foto’s, daar heb je echt talent voor!
Groetjes, Paul
Kamperen met – 6 moet je niet willen! Geniet nog maar ff van je hotelkamers, het zal niet lang meer duren voordat je kan genieten van je camlinglife 🙂