8 maart 2020
Jezus, de laatste keer dat ik zoveel stress gehad bij het vliegen is jaren geleden, toen ik nog bij Hulsebos werkte. Want héél veel bagage en onnoemelijk veel spullen die allemaal in een te kleine doos moesten en niet meer dan 30 kilo mochten wegen.
Vanmorgen ben ik dus op tijd op gestaan om mijn fiets op m’n gemakje in te kunnen pakken. Papa en ik hadden gisteren ergens een doos op de kop getikt en wat inpak materiaal hadden we ook verzameld.
Eén van de medewerkers van het hotel bleek ook een fietser te zijn, en hij dacht dat ik mijn oude banden nog gewoon zou kunnen verkopen aan de fietsenmaker in de hoek, omdat ze er nog best goed uitzagen. Ik heb namelijk nieuwe gekocht, omdat die beter bestand zijn tegen lek, minder weerstand schijnen te hebben en ze goedkoper waren dan de banden die ik nu heb. Ze zijn wel wat smaller, dus nu is mijn fiets gedegradeerd van super coole fiets naar wannabe. Da’s net een beetje jammer.
Die andere banden dus, die hadden waarschijnlijk nog wel even mee gekund, maar nog waarschijnlijker geen 8000 kilometer meer. Vandaar die nieuwe. Hoewel met pijn in mijn hart, want ze waren eigenlijk nog veel te goed om weg te gooien (en duur!). Maar goed, de fietsenwinkel was uiteraard dicht op zondag, dus nu heb ik ze geschonken aan die vent van het hotel. Voelt toch beter dan gewoon weggooien. Kan hij er nog winst mee maken 😉
Die fiets inpakken verliep bijna voorspoedig, hoewel ik de trappers er niet af kreeg, allerlei mensen hebben gezocht naar het juiste gereedschap, maar met iets onbruikbaars op de proppen kwamen, en ik uiteindelijk zo vindingrijk was dat ik mijn zadelpen als hefboom heb gebruikt om ze eindelijk los te krijgen.
En toen, toen bleek de fiets niet in de doos te passen. En ik bedoel niet net niet, maar bij lange na niet. Uiteindelijk heb ik het op z’n kop er in weten te krijgen, het frame dan. De wielen gingen dus echt niet meer passen. Omdat ik 30 kilo bagage mee kon nemen (of nou ja, daar had ik dik voor betaald en ik ging echt niet nóg meer betalen) heb ik de rest van de doos vol met andere spullen gestopt, zodat ik precies op 30 kilo uitkwam. Had ik nog een rugzak, een fietstas en twee wielen over, maar ik vond dat dat maar als handbagage moest kunnen :p
Eenmaal klaar voor vertrek (ietwat later dan ik gepland had) was het nog moeilijk om een auto te vinden waar alles in paste, dus uiteindelijk ben ik met een Grab voor 6 naar het vliegveld gereden. Waar het hele drama weer opnieuw begon.
Het blijkt dus dat je wel meerdere stuks bagage mee mag nemen, als het maar niet zwaarder is dan 30 kilo (iedere extra kilo kost slechts een luttele 20 dollar). En die wielen, die gingen dus niet als handbagage. Maar omdat die doos precies 30 kilo woog, moest ik dus herpakken. Kwam erop neer dat ik als een debiel m’n wielen in heb staan wrappen (een behulpzame medewerker had een rol plastic voor me opgedoken) en daarna de doos, die ik zeer vakkundig had dicht getaped, weer open heb gemaakt om er nog wat meer dingen uit te halen. En dat moest allemaal snel snel, want inmiddels héél laat. Er zat nog wat te veel gewicht in de doos, maar omdat ik geen tijd meer had vonden ze het zo wel goed, “een kilootje extra was geen ramp”. Dat was duidelijk, want ze hebben al m’n spullen niet eens gewogen. Was een treurig moment, want als ik niks over het gewicht had gezegd was het waarschijnlijk gewoon goed geweest. Maar goed, het kon mee, ik hoefde niks extra’s te betalen en ik heb het vliegtuig nog gehaald ook. Waar niemand iets heeft gezegd van de drie stuks handbagage die ik inmiddels bij me had, gelukkig maar!
Ik zit nu in het vliegtuig, waar we al een kwartier aan het wachten zijn totdat we eindelijk de landingsbaan op mogen. Ik weet dus nog niet hoe soepel ze vliegen (rechtuit rijden op de start/landingsbaan blijkt namelijk heel vaak heel moeilijk), maar echt aanraden kan ik het toch niet. Het is eigenlijk gewoon de Ryanair van Singapore, voor alles dat ze nog niet gedaan hebben rekenen ze geld. Maar misschien ben ik gewoon een beetje verwend geworden en een luxe vlieger tegenwoordig 😉 Scoot heeft namelijk ook geen entertainment system, en normaal gesproken kan ik altijd zo leuk films kijken in het vliegtuig.
Eergisteren vlogen we ook met Scoot, van Langkawi terug naar Singapore. Dat ging gelukkig een heel stuk minder stressvol. We zijn drie nachten op Langkawi geweest, en dat was erg leuk! Heel relaxt eiland, dus wij hebben ook voornamelijk gerelaxt. We sliepen in een hotel dat aan het strand lag, maar ook een mooi zwembad had. Daar hebben we decadent drankjes gedronken in de poolbar. En dat moet je letterlijk opvatten, ze hadden krukjes ín het zwembad gemaakt. En omdat het vrij heet was ben ik nu verbrand op alle stukken die normaal bedekt zijn door korte broek en T-shirt, mijn standaard garderobe.
We zijn ook nog met de SkyCab naar een berg geweest, waar je mooi uitzicht had over het eiland (en Thailand, want Langkawi ligt dichter bij Thailand dan bij het vasteland van Maleisië). Mama vond het doodeng, maar was toch wel blij dat ze het gedaan had.
Terug in Singapore zijn we naar de Night Safari geweest, eigenlijk gewoon een dierentuin maar dan in het donker. Waardoor je het eigenlijk allemaal niet zo goed kan zien. Desondanks was het toch wel leuk hoor!
Gisteren zijn we, nadat papa en ik op dozen jacht zijn geweest en wat aan de fiets hadden geklust (die lelijke, smalle bandjes erop gezet hebben en zo) op jacht gegaan naar een leuk restaurant voor ons ‘laatste avondmaal’. Een restaurant vinden is best moeilijk in Singapore, want er zijn er zó veel. En keuzes maken is net niet mijn sterkste punt 😉
Het is de Clifford Pier geworden, wat aan het water bij Marina Bay ligt en waar normaal gesproken een lichtshow wordt gegeven, wat we graag wilden zien. Gisteren net niet uiteraard, zogenaamd vanwege het weer. Waar absoluut niks mis mee was. Want eerder had het wel geregend, maar dat was al lang weer over. Denk dat ze het gewoon wel lekker vonden om een dagje vrij te nemen. We zijn nog wel naar Gardens by the Bay gegaan, waar ook een lichtshow was. En dat was best leuk!
Gisteravond heb ik mama en papa we uitgezwaaid, want zij vlogen vannacht al. Ik ben nu dus weer eenzaam en alleen. Voor heel even, want in Perth blijf ik bij Noukje slapen, een vriendin van vroeger.
Hiermee is de vakantie dus wel tot een einde gekomen. Een geweldige vakantie, een onvergetelijke ervaring! Ondanks dat ik even iets minder heb geschreven (had ik het gewoon te druk voor ;)) heb ik genoten. Papa en mama, bedankt!!En de komende maanden vliegen vast net zo snel voorbij als de afgelopen paar maanden, dus tot snel!
Hi Jonne,
Wat een mooie foto’s weer! Verschil met de foto’s die ik gemaakt heb is groot.
Was heel leuk om samen op te trekken. Zelfs de dozen- jacht was een belevenis.
Dank.
Graag gedaan Jonne, wij vonden het ook fantastisch!!
Zo veel gedaan en gezien samen, allerlei onvergetelijke momenten beleefd.
Ook het laatste etentje was erg gezellig, nog bedankt daarvoor!
Een hele dikke kus,
Veel liefs, mama