Dag 366 – 15.108 km

17 februari 2020

Vandaag, precies een jaar geleden, was dag 1 van mijn fietsreis. Zonder grote voorbereiding (klein rondje om het huis om 12 uur ’s nachts op zaterdagavond), zonder lange-afstands-fiets ervaring, zonder kampeer ervaring. Maar mét het vertrouwen dat ik het gewoon ging halen. 

Inmiddels ben ik ruim 15.000 kilometer verder en ben ik door 28 landen gefietst. Ik heb een andere fiets (waar ik iedere dag nog steeds super blij mee ben), heb nog steeds veel spullen bij me (maar wel een stuk minder dan bij vertrek) en draai m’n hand niet meer om voor wat (wild) kamperen. Wat niet veranderd is, is dat ik nog steeds de traagste klimmer ben, nog steeds niet van koken houd en nog altijd te veel eet. 

Ik ben niet zo van de statistieken, maar een noemenswaardigheid vind ik de keren dat ik in de regen heb gefietst. Voor Maleisië was ik er namelijk van overtuigd dat ik dat op twee handen kon tellen, na Maleisië is het iets twijfelachtiger. Maar om en nabij de tien dagen in de regen fietsen, in een jaar tijd, vind ik toch een heel mooi resultaat. Ik hoop dat ik dat vol kan blijven houden, hoewel dat met het zicht op fietsen in Nieuw Zeeland mogelijk niet helemaal gaat lukken. 

Wat betreft het budget, dat hou ik ook allemaal niet bij. Maar de globale conclusie is dat ik probeer zo weinig mogelijk uit te geven, maar alsnog altijd teveel uitgeef. Want de redenatie: hoe minder ik uit geef, hoe langer ik kan reizen klinkt nog altijd logisch. Vooralsnog ben ik nog niet helemaal failliet, maar na Australië en Nieuw Zeeland praten we weer verder. 

Mijn top 3 landen tot nu toe waren Bosnië, Tadzjikistan en Laos. Niet per se in die volgorde. De grootste tegenvaller was Griekenland, maar dat heeft eigenlijk niks met het land te maken maar meer met de honden. Want daar had ik even een pure, verlammende angst voor ontwikkeld. Het is namelijk geen lolletje als er hele roedels valse honden achter je aan komen sprinten. Maar inmiddels voel ik alleen nog pure agressie als een hond achter me aankomt, en ik kan je vertellen, dat werkt véél beter. Scheelt wel dat de honden in Zuidoost Azië er iets minder vals uitzien 😉

Gedurende afgelopen jaar ben ik ook een enorm aantal hele leuke mensen tegen gekomen, heb ik verschillende vrienden gemaakt en is het maar weer eens bevestigd dat er zo ontzettend veel mensen zijn die heel behulpzaam en gastvrij zijn. 

Ik heb dit jaar ook voor het eerst van m’n leven in het ziekenhuis gelegen (was niet per se een hoogtepunt) en heb voor het eerst in business class gevlogen (was best een hoogtepunt, ondanks de omstandigheden). 

Al met al denk ik dat deze fietsreis de beste beslissing ooit is geweest, en als ik bedenk waar ik nog allemaal naartoe wil in de wereld en wat ik allemaal nog wil zien, denk ik dat ik geen tijd meer heb om ooit nog te gaan werken. Wat goed uitkomt, want ik ben tot de conclusie gekomen dat ik gewoon niet gemaakt ben om te werken 😉

Voor nu ga ik in ieder geval komend half jaar nog de wereld met mijn fiets verkennen, en daarna zien we wel weer verder. Op naar vele mooie ontmoetingen met interessante mensen, landschappen en ervaringen!

Ps. Voor de oplettende kijker, in dit jaar ben ik het tellen ook verleerd. Ergens is het niet helemaal goed gegaan waardoor ik op 366 dagen uitkwam in een jaar dat geen schrikkeljaar is. Omdat ik het te veel werk vond om alles te veranderen heb ik voor het gemak maar een dagje over geslagen 😉