Dag 312 – 11.080 km

24 december 2019

Vandaag was een goede dag! Want, tromgeroffel, ik ben in Laos. En dat is tot nu toe geweldig! Grappig dat als je de grens over gaat je in een totaal andere wereld komt. De huizen zijn anders, de mensen zijn anders, de natuur is anders en de mentaliteit is anders. Van de chaos in Vietnam naar een laid-back cultuur Laos.

Vanmorgen toen ik het hotel uit kwam (ja, luxe reiziger hier), kwam er toevallig net een andere fietser langs, een Nederlander ook nog. Dus hebben we na een klein praatje gemaakt te hebben besloten om een stukje samen op te fietsen, want we gingen toch dezelfde kant op. 

Vandaag was de eerste berg in heel lang, en dat viel me eigenlijk nog best mee. Ik heb voor vertrek uit Hanoi weer een ‘wat is écht noodzakelijk en wat is dat eigenlijk niet’ moment gehad, en heb daarbij afscheid genomen van wat attributen. Zo heb ik nu een jasje minder, geen muts, handschoenen en regenbroek meer, heb ik besloten dat ik voortaan op de grond ga zitten bij kamperen in plaats van op een stoel, en heb ik mijn grote statief ingeruild voor een kleiner en lichter exemplaar. Omdat ik die dus eigenlijk toch bijna nooit gebruikte. Nu heb ik dus een tas vol electronica, een tas met kampeerspullen en een tas met kookatributen en kleding. En dan nog twee drybags vol met eten. Want, eten. 
Maar hoewel het gros dat ik nu meesleep nog steeds luxe is, voelt het een stuk lichter aan. En kwam ik die berg dus best prima op. 

De grensovergang met Laos was ook appeltje eitje, was zo gepiept. In tegenstelling tot vele verhalen die ik had gelezen over mensen die uren en uren moesten wachten. Vandaag wilde blijkbaar niemand anders naar Laos, dus was ik eerste en enige wachtende. 
En terwijl ik mijn zadel wat aan het opspannen was (ik kon inmiddels bijna niet meer op m’n zadel zitten vanwege pijn aan mijn kont) kwam Gerko ook bij de grensovergang aan en zijn we samen naar beneden gefietst, naar het bruisende Lak Sao. Wat in vergelijking met de niet-toeristisch dorpjes in Vietnam serieus bruisend is, want er zijn mensen op straat nadat de zon onder is. Dat was in Vietnam wel anders, waar alles veranderde in een soortement van spookstadjes. 

Kerstavond hebben we in een ‘restaurant’ doorgebracht, waar het eten erg goed was, en de rekening exorbitant hoog (namelijk nog geen 3 euro per persoon). 

Tijdens het eten hadden we het over eten (nog altijd hoog bovenaan hobby nummer één) en vertelde Gerko over de chocolade karavaan en dat zij chocola hebben met 99.9 procent cacao, of zoiets. In ieder geval, net voldoende cacaoboter om er een reep van te kunnen maken. En nu hebben we een weddenschap afgesloten. Want hij beweert dat niemand een hele reep in een keer op kan eten. Ik ben er uiteraard van overtuigd dat ik dat wel kan. Want ik bedoel, iedereen die mij wel eens heeft zien eten kan niet anders denken dan dat mij dat sowieso gaat lukken…! 

Ik was eigenlijk van plan om naar Vientiane te gaan fietsen, wat verder nergens echt op gebaseerd was. Gerko was van plan om naar het zuiden te fietsen. Maar omdat we het eigenlijk best leuk vinden om misschien nog een stukje samen te fietsen, gaan we beiden nog even routes analyseren. 

Wordt vervolgd dus!  

2 Reacties

  1. Pieter Jan
    december 27, 2019 / 11:56 am

    Heel ander landschap, zie ik aan je foto’s!
    Je doet de fietsers gemeenplaats “Alles wat je niet meeneemt is mooi meegenomen” steeds meer eer aan..

  2. Rianne Maas
    december 27, 2019 / 4:53 pm

    Gezellig Jonne, weer een fietsmaatje!

    Groetjes, Rianne

Laat een antwoord achter aan Rianne Maas Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *