Dag 261 – 10.643 km

4 november 2019

Man man man, de trein nemen in China is een belevenis van een hele andere orde! Het leek als of we naar een concert gingen van iemand héél populairs, en iedereen wilde vooraan staan. Zo renden alle mensen, met heel hun hebben en houwen, richting trein. Wij liepen gewoon flink door, en omdat we met kop en schouders boven het gros uitsteken gingen we ook nog best snel. Ook met ons hebben en houwen, in totaal 6 tassen en gewapend met mijn helm op m’n kop.

Eenmaal aangekomen bij het juiste wagon (de laatste, uiteraard) zijn we gaan zitten op de eerste, beste stoelen die we tegenkwamen en hebben we al onze tassen op de rekken boven je hoofd geflikkerd. So far so good.
Daarna moest de rest van China nog in dezelfde wagon zijn blijkbaar, en bleek dat er aparte tickets waren voor de zitplaatsen. Tenminste, dat maakte we op uit het Chinese geschreeuw…

We konden wel upgraden naar een bed (want nu waren er wel ineens bedden beschikbaar?), maar dan moesten we dat ergens regelen aan de andere kant van de wagon. Dus gingen we weer met onze 160 tassen die kant op, wat zeer gemakkelijk ging omdat heel de coupé volgebouwd was met mensen en bagage en er daarnaast nog heel veel mensen de andere kant op moesten. Daarnaast lijken Chinezen ervan overtuigd te zijn dat wanneer ik niet reageer op wat ze zeggen ze luider moeten praten. In plaats van dat het redelijk duidelijk is dat wij dus nog steeds geen Chinees praten.

Enfin, half uur later hadden we dus andere tickets geregeld, moesten we heel veel geld bijbetalen, hadden we dat gelukkig nog nét en waren onze bedden in wagon nummer 2. Let wel, wij waren op dat moment in wagon nummer 12.
Dus hebben we nog een half uur door heel die trein geklost met al onze spullen, hebben we ontelbare mensen half meegenomen in onze aftocht, omdat die paadjes nu eenmaal niet zo breed zijn. Eenmaal aangekomen bij de bedden (na ontelbaar lege voorbij te zijn gelopen) bleken wij de topbedden te hebben in een stapel van 3, en is het plafond zo dichtbij dat je niet rechtop kunt zitten. Maar goed, we hoeven in ieder geval niet 36 uur te staan op een plaats waar nog niet eens genoeg ruimte is om te staan. Dus wij vinden dit een van de beste investeringen van ons leven.

De bedden zijn hardsleepers en worden zeker niet zonder reden zo genoemd. Zelfs al liggend doet m’n kont pijn omdat het zo hard is. Daarnaast is het zo smal dat je je nauwelijks kunt omdraaien en er eigenlijk niet genoeg ruimte is om op je zij te kunnen liggen. Maar mijn voeten en benen doen het tenminste wél.

Het openbaar vervoer in China werkt zeker niet zoals de TGV of de Shinkansen, waarschijnlijk dat het daarom zo lang duurt.
De bus van gisteren stond meer stil dan dat ie reed, vandaar dat we zo’n 15 uur over 700 kilometer deden. 700 kilometer over de snelweg, met mooi glad wegdek en zonder bochten…
De trein heeft er ook een handje van om stil te staan, dus dat schiet ook nog niet echt op. Maar, over zo’n 24 uur zouden we er al moeten zijn hoor!

Met een beetje geluk zijn onze fietsen er dan ook, maar ik ben bang dat dat een beetje wishfull thinking is. Ik hoop maar dat ze onverslagen uit de strijd komen, want mijn voorband had dus nog wel een gaatje die we over het hoofd hebben gezien. Al fietsend ging het wel als ik hem met enige regelmaat oppompte, maar met twee dagen stil staan zal ie wel leeg zijn.
Ach ja, we gaan het meemaken!