Dag 18 – 1387 km

6 maart 2019

Gisteren ben ik in het zonnige zuiden gearriveerd. Toen ik de eerste palmbomen zag. Midden tussen de bergen, beetje curieuze plek voor palmbomen. Maar het zonnige zuiden it is!

In m’n korte broek fiets ik vrolijk verder, gister iets verder dan de bedoeling was. Toen alle campings in het zonnige zuiden óók dicht waren, en ik een hulplijn moest inschakelen (lees: mijn moeder) om een overnachting te organiseren (mijn internetbundel is even op). Wilde ze me eerst ergens boven Trento laten slapen, in de buurt van een meer. Nadat duidelijk was dat ze de kaart andersom moest houden heeft ze iets heel goeds uitgezocht dat én te betalen was, én niet zo ver van de route afweek. Dit keer echt aan de noordkant van Trento, zeer goed! 

Vandaag verliep de route verder en moest ik aan de andere kant van Trento zijn. Waar je, als je de aftakking naar Rome neemt, lekker bergafwaarts door kan cruisen, de aftakking naar Venetië loopt dus net iets anders. Ik had gedacht dat, richting het water, het vast naar beneden moest gaan. Maar Trento heeft een berg. En het blijkt dat de berg bij Trento veel heftiger is dan heel die Reschenpass, en dat je dus best een stuk omhoog moet. Blij dat ik er vandaag voor gekozen heb om niet zo’n mega stuk te fietsen. Eerstvolgende camping was namelijk op een luttele 105 km. Waarschijnlijk was ik dan vannacht ergens aangekomen. 

Helaas komt de wind ook uit het zuiden, of meer zuidoost, de kant die ik op fiets in ieder geval. Da’s dan nét een beetje jammer. Verder is de siësta in Italië nog helemaal van deze tijd. Zelfs supermarkten zijn ’s middags dicht, net als ik honger begin te krijgen zeg maar. En niet een uurtje dicht, de meeste zijn van 12 tot 16 uur dicht. Denk dat ik ook in Italië ga wonen. Hoef je (bijna) nooit te werken.

Ik kan iedereen al groeten in het Italiaans, en verder kan ik in mijn beste Italiaans dingen aanwijzen en hand en arm gebaren maken. Toen ik een ijszaak binnen liep om te vragen of ik naar het toilet kon, kon ik me echter nog niet helemaal verstaanbaar maken, en ik vind het een beetje stom om dat uit te beelden. Dus heb ik maar een gelato gegeten, omdat ik dat wel kon zeggen.

Voor iedereen die het wil weten: een wc is een gabinetto op z’n Italiaans.

3 Reacties

  1. Fien van den Heuvel
    maart 7, 2019 / 7:42 pm

    Dag Jonne,
    Jij kent mij niet, ik zit in het schilderclubje van je moeder en heb van haar gehoord over jouw fietsavontuur.
    Sinds wij met pensioen zijn, hebben we ook verschillende fietstochten ondernomen, al waren die lang niet zo heftig als deze van jou.
    Daarom vind ik het prachtig om je te volgen en je mooie verhalen te lezen.
    Ik wens je veel succes en een hele mooie reis!!!

  2. Paul van Mullekom
    maart 7, 2019 / 9:35 pm

    Ha Jonne,

    Ook mij ken je nog niet, maar ik heb je tocht via Jac Rooijmans. Zelf heb ik ook enkele foetstochten gemaakt ( Santiago, Parijs, Rome en Berlijn) en hoog op het lijstje staat idd China, dus ik volg je elke dag met meer dan normale belangstelling. En, petje af, alleen als vrouw aan deze uitdaging begonnen. Waar je nu door heen fietst, Noord Italie tot aan Ferara vond ik bijzonder mooi en heerlijk italiaans eten. Sterkte, veel fietsplezier en geniet met volle teugen

  3. Rarda
    maart 8, 2019 / 11:00 am

    Leuk verhaal Jonne!
    Ja je weet, kaartlezen is niet mijn sterkste kant, maar je omschrijving waar je was, was wel wat cryptisch…
    Heb een hele tijd langs het water gefietst, kijk maar even waar ik ben! Hoezo….zonder internet?
    Maar gelukkig is het allemaal weer goed gekomen zoals gebruikelijk!
    Geniet straks van Venetië en verder wat rustiger aan, anders fiets je ons voorbij in Istanbul!

    Dikke kus, mama

Laat een antwoord achter aan Paul van Mullekom Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *