Dag 13 – 1027 km

• 

• 

• 

1 maart 2019

Van bergen word je best moe. En ik heb eindelijk mijn rechter-voor-tas gebruikt. De inhoud dan hè. Wat niet per se als iets heel positiefs beschouwd hoeft te worden, want dat is mijn ‘ik heb koude handen, koude voeten en het regent’ tas. Dat dus.

Het regende, het was koud, mijn handen waren koud en mijn voeten waren koud. Dus heb ik, verdeeld over meerdere etappes, steeds meer aangetrokken. Omdat je het ene moment héél lang omhoog gaat en eigenlijk niet zoveel aan wil hebben, en het volgende moment naar beneden gaat en je alles aan wil hebben wat je bij je hebt plus een beetje extra. Toen ik eenmaal in vol ornaat was, inclusief fluorescerend gele muts voor over mijn helm, om het af te toppen, heb ik besloten om dan maar gewoon door te fietsen, berg op dan wel berg af. 

Beetje afzien was het vandaag wel. Maar dat hoort erbij. Geeft een extra dimensie aan de beleving. Goed voor de moraal. En het ging zó vlekkeloos, da’s wel heel uitzonderlijk – zeker voor mijn doen.

Mijn fiets laat inmiddels wel een beetje zijn hoofd hangen. Iedere keer als hij iets ingewikkelds moet doen, zakt het stuur verder naar beneden. Nu moeten we inmiddels best sportief zitten, en eigenlijk ben ik daar nog niet helemaal kapot van. Ik heb al tot 2 keer toe allerlei schroeven nagelopen, en kan ze écht niet vaster meer draaien. Wellicht heb ik nog iets over het hoofd gezien. Morgen nog maar eens naar kijken.

Vanmorgen begonnen we nog goed. Ik was op tijd weg bij het hostel, kon eigenlijk niet super goed slapen. Had ik gister even een geluksmomentje toen ik dacht dat ik de kamer voor mezelf had, rond 12 uur ’s nachts kwam er nog een jongen binnen stommelen. Die overigens heel aardig was en niet snurkte. Gróte plus! Had ik verder ook niet zo veel last van. 
Maar goed, op tijd uit bed dus, alle kampeerspullen had ik uitgebreid uitgestald in de kamer om te laten drogen, dus alles netjes ingepakt. Het weer leek alles mee te vallen, er scheen zelfs al een mager zonnetje. Eenmaal op weg veranderde dat dus vrij snel.
Grote delen van het fietspad waren onbegaanbaar, dus moest ik over de weg. Wat op zich geen probleem hoeft te zijn, want de wegen zijn hier 15 meter breed en er is méér dan ruimte genoeg voor auto’s om mij met een ruime bocht in te halen. Natuurlijk heb je dan altijd zo’n idioot die dan meent dat ie rakelings langs je af moet, en dan nog even lekker op de claxon hangt als ie net voorbij komt. Zijn geluk dat mijn reflex was dat ik naar rechts stuurde in plaats van naar links. Anders zat er nu minstens een mooie kras in die lelijke BMW van hem. Afijn, alle andere chauffeurs snapten de bedoeling wel.

Na een hele tijd was er zowaar een heel stuk fietspad vrijgemaakt. Waarover ik mijn weg vervolgd heb. Tot ik op een punt kwam waarop het fietspad toch niet zo mooi schoon was, mijn fiets onderuit gleed en ik wederom in een ijsberg belandde. Buiten een kras op mijn been en een deuk in mijn ego zijn we ongeschonden uit de strijd gekomen. 

Als laatste had ik nog een héle lange afdaling. Steil ook. Wat aan de ene kant super fijn was, want ik was moe en dan hoefde ik niet te trappen. Maar aan de andere kant… Alles was nat, en van niet trappen en veel wind krijg je het héél erg koud. Dus ben ik als een oud omaatje, zeer langzaam de berg afgegaan. Mogelijk heb ik morgen spierpijn in mijn handen van al het remmen. 

En toen ik eindelijk de plek had gevonden waar ik vanavond wilde overnachten bleek er nog precies één kamer vrij te zijn. Reserveren was namelijk even mislukt, dus was min of meer op de bonnefooi gegaan. En nu slaap ik vanavond in een kamer die super schoon is, een lekker warme douche had, met uitzicht op de bergen. Kon slechter hoor!
Ik heb vernomen dat het morgen weer mooi weer wordt, kan niet wachten!