9 juni 2019
We zijn vertrokken uit Baku. Op naar Iran. En als ik over we praat, praat ik in dit geval over mijn fiets en ik. Want wegens gebrek aan beter moet ik nu weer tegen een levenloos voorwerp aan praten. Nét jammer.
Nick blijft nog een paar dagen in Baku en neemt dan de boot naar Aktau, Kazachstan. Omdat die gekke Amerikanen zich niet mogen vertonen in Iran. Het zou leuk zijn als we elkaar later nog gaan treffen, maar de kans is niet heel groot. Mijn weg is namelijk veel langer dus hij is veel sneller…
Gistermiddag heb ik nog intensief geshopt voor mijn Iraanse outfit, nadat we eerst hadden geluncht met Mark en Ellen. Ik vond het super leuk om jullie te zien en bedankt voor alles!
Ondanks dat de altijd zeer betrouwbare bron Wikipedia zegt dat Azerbeidzjan voor 95 procent islamitisch is, zie er maar eens een kuise outfit, naar Iraanse maatstaven, te scoren. Ik ben de hele middag bezig geweest, heb minstens 15 kilometer gewandeld, van winkel aan de ene kant van de stad naar winkelcentrum aan de andere kant van de stad (dat iemand aangeraden had maar uiteindelijk alleen merk kleding had), om vervolgens weer terug te komen bij de winkels aan die ene kant van de stad. Echt goedkoop zijn de kleren in Azerbeidzjan ook niet. Lees: zelfs in Nederland kun je veel gemakkelijker goedkope kleding kopen. Ik wilde namelijk niet te veel uitgeven voor iets wat ik toch lelijk vind en na Iran waarschijnlijk klikeer.
Uiteindelijk is het een heren sweater geworden in maat XL, zodat het over m’n kont valt. Hoofddoek had ik gelukkig al in Turkije gekocht (hoewel ik gewoon met buff ga fietsen) en ik ben van plan om maar gewoon de broeken te gebruiken die ik bij me heb – de lange variant. Mogelijk bestaat er een kans dat ik ga smelten in Iran.
Vandaag kon ik nog wel in korte broek en T-shirt fietsen, maar was het alsnog flink warm. Ik moest nog steeds door de woestijn.
Toen ik ’s middags even bij een benzinepomp stopte om wat te eten – het enige stukje van Azerbeidzjan en omstreken waar een beetje schaduw te vinden was – werd ik naar binnen geïnstrueerd en kreeg ik een groot bord pasta voor mijn neus. Samen met een soort ayran met allerlei bieslook stengels erin, waardoor het niet alleen vies maar ook nog eens niet te drinken was. Omdat ze met 5 man sterk aan het bekijken waren hoe ik dat allemaal op at en dronk heb ik dat toch maar zo goed en kwaad als dat het ging gedaan. Was hooguit een beetje ongemakkelijk 😉
Later kreeg ik nog ergens thee aangeboden, heb ik op meerdere plaatsen mijn waterflessen mogen vullen, heb ik een lift afgeslagen (ik wil immers nog steeds alles fietsen) en heb ik uiteindelijk een plaats gevonden waar ik m’n tentje op mag zetten. Wat ietwat moeilijker was, want ik fiets over de ‘snelweg’ en er is niet echt heel veel mogelijkheid om te kamperen, omdat er overal langs de weg hekken staan.
Komt erop neer dat ik best ver ben gekomen en ik uiteindelijk een slaapplaats heb gevonden waar ik ook een wc tot m’n beschikking heb. Morgen ben ik van plan om ook een heel stuk te fietsen, zodat ik vlak bij de Iraanse grens ben. Kan ik overmorgen ’s ochtends de grens over zodat ik die dag al een stukje Iran in kom. Op naar Teheran!