Dag 89 – 5525 km

• 

• 

• 

• 

• 

16 mei 2019

Enerverend dagje vandaag. Toen ik vanmorgen om 6 uur opstond was de zon natuurlijk al lang en breed op en was het al mega heet. Maar omdat gisteren m’n tentje pas stond toen het al donker was wilde ik niet té vroeg op hoeven staan. Dus begon ik vol goede moed in de hitte, met benen als lood omdat ik gisteren zo ver had gefietst. 

Daarom heb ik een beetje vals gespeeld vandaag, want nadat ik al héél lang bergop had gefietst stopte er een auto met 3 mannen erin en vertelde me dat het nog véél meer omhoog gaat. Of ik een lift wilde. Heb ik zo’n 1,5 seconde over nagedacht om daarna meteen ermee in te stemmen. Dus hebben ze m’n fiets achterin de pick-up gezet, mocht ik op de bijrijders stoel zitten en hebben ze me naar de top van de berg gebracht. En daar was ik maar wat blij mee, want wat een eind was dat nog geweest zeg! Boven op de berg hebben ze me weer afgezet, omdat het van daaruit naar beneden zou gaan. Was niks aan gelogen, ik zoefde met een goed tempo de berg af. 
Totdat er een schroef van m’n bagagedrager aan de voorkant afbrak, het ding tussen m’n spaken kwam, de tas – met laptop – over de weg rolde en het spatbord een rare kronkel maakte. Dat ik niet gruwelijk hard met m’n voortanden op het asfalt ben gesmakt is echt een wonder! Komt erop neer dat alles is verbogen, er spaken kapot zijn, er een slag in het wiel zit en ik eerst de fietsenmaker wil laten kijken voordat ik weer verder ga fietsen. Een andere voordrager zal er ook wel op moeten, want ik heb het wel weer een beetje terug kunnen buigen, maar het is wel een paar keer geknakt. Nu ben ik dus aan het wachten totdat de 3 mannen me weer inhalen, zij gingen ergens iets eten. En moeten naar Giresun volgens mij, dus ik hoop dat ze me daar af kunnen zetten. Wordt vervolgd…

Die mannen kwamen maar niet, dus uiteindelijk heb ik m’n spatbord maar met een tie-wrap zo goed mogelijk vast gemaakt zodat het zo min mogelijk aanliep en ben ik maar een stukje verder gefietst. Daar kwam ik een man tegen die een paar woorden Engels sprak (hij was leraar Engels, dat verklaart waarom zo weinig Turken Engels spreken) en op de bus stond te wachten. Ik heb maar mee gewacht dus! 

Het minibusje wilde m’n fiets wel meenemen en inmiddels ben ik in Giresun. Best jammer dat ik de laatste 70 kilometer niet heb kunnen fietsen, want dat was volgens mij het mooiste gedeelte, en daarbij ging het grotendeels de berg af. En achterin zo’n minibusje met chauffeur die doet alsof ie Super Mario Kart aan het spelen is – inclusief andere mensen van de weg af drukken, voor zover mogelijk op een bergweg – is de ervaring toch net iets minder. 

De man die een paar woorden Engels sprak nam me mee naar een fietsenmaker, daar hebben ze m’n wiel weer recht gemaakt, spatbord gefikst, voordrager ietwat recht geslagen en alles weer aan elkaar gemaakt. Kostte maar liefst 40 TL. Een andere man belde iemand die hij kende die in een hotel om de hoek werkte en zo zit ik nu in een best luxe hotel voor een hele schappelijke prijs. En ga ik morgen hopelijk uitslapen, want ik ben er moe van geworden!