Dag 66 – 3528 km

7 november 2023

Eén grote oase, dat is waar wij zijn. Letterlijk. Gebeurde allemaal helemaal spontaan, vonden wij helemaal niet vervelend. 

Vanmorgen zette wij dus koers om uit Bahia de Los Angeles te vertrekken. Nogmaals. 
Iets minder vroeg dan de dag ervoor, en eerst hebben we een ontbijt in een restaurant gegeten, en daarna nog een tweede ontbijt bij de supermarkt. En water ingeslagen, heel veel water.

Het idee was dus om terug te fietsen naar de hoofdweg om vanuit daar verder naar het zuiden te gaan, naar Guerrero Negro. Er was in eerste instantie een vaag idee om proberen een lift te zoeken voor het stuk naar de hoofdweg. Dat zou ons een dag fietsen schelen, plus regel nummer één: geen backtracking. Nadat we een paar keer voorbij waren gereden hadden we de hoop ietwat opgegeven, dus zijn we toch maar een stukje gaan fietsen. Een paar honderd meter verder kwam er nog een auto aan die er uit zag als een pickup truck (voor minder deden we het niet), dus sprongen we van onze fiets af om een duim op te kunnen steken. Deze auto stopte zowaar, en ondanks dat de laadbak al rijkelijk vol lag vonden ze het geen enkel probleem om nog twee fietsen en twee mensen mee te nemen. Dus hebben we de fietsen in de bak getild, moesten er nog wat andere spullen verplaatst worden om ons in de cabine te kunnen passen, en gingen we uiteindelijk met een extreem volle auto op weg. Het waren de aardigste mensen ooit, drie vrienden uit Mexicali die een week vakantie gingen vieren met elkaar. En niet alleen waren ze op weg naar de snelweg, ze gingen daarna ook nog naar het zuiden, dus ze konden ons ook wel in Guerrero Negro afzetten. Daar hadden wij helemaal schik in, dus zeiden we geen nee tegen. 

De mannen spraken alle drie goed Engels, de auto had nog een ouderwetse cd speler waar de ene na de andere cd in werd gestopt. Zo gingen we van the Beatles naar Journey naar Boston, en zelfs Golden Earring kwam voorbij, maar werd voortijdig afgekapt omdat de cd haperde. Jesus, de chauffeur, dronk het ene na het andere biertje, maar reed nog steeds beter dan de vorige lift die 150 reed waar je 80 mocht, en in het algemeen was het gewoon heel erg gezellig. 

Halverwege leken de fietsen toch niet zo stevig te liggen en moesten we even een reorganisatie doen waarbij we het geheel maar even hebben vast gelegd met een spanbandje, en toen we bij Guerrero Negro waren nam Jesus de verkeerde afslag. Volgens de mannen was er eigenlijk niks te zien in Guerrero Negro, en zij gingen naar San Ignacio, dus wij gingen ook maar naar San Ignacio. 

San Ignacio is dus een oase in de woestijn. Aan het stuk wat we in de auto hebben gezeten hebben we niks gemist, want het is een grote, dorre boel voor kilometers en kilometers, maar in San Ignacio is er in een keer een oase die helemaal vol staat met palmbomen. Het is een heel schattig plaatsje met een mooie, oude kerk en een camping die idyllisch is en ook nog goedkoop! 

We hebben met zijn alle geluncht in het dorp waarna we afgezet zijn op de camping. Morgen gaan we namelijk écht weer verder fietsen! Maar omdat we met deze autorit weer wat kilometers over hebben geslagen kunnen we nu helemaal op het gemakje doen. 

Het doel voor morgen: Santa Rosalia. 

BeantwoordenDoorsturen