27 maart 2020
En hoe het allemaal af liep?
Mijn vliegtuig heeft het tot Brussel geschopt en toen we na het landen eerst een half uur in het vliegtuig moesten wachten, mochten we vervolgens gelukkig toch wel losgelaten worden in Brussel.
Mijn fiets was ook nog mee gekomen, de wielen waren nog heel. Dus heb ik eerst mijn fiets weer in elkaar gezet, en vervolgens besloten dat ik toch eigenlijk niet zo’n hele erge zin had om nog maar huis te fietsen. De trein leek me wel een goed alternatief.
Het idee was goed, de uitvoering daarentegen…
Er bleken dus geen treinen naar Lommel te rijden, de enige optie was om eerst met de trein naar Antwerpen te gaan, dan een andere trein naar Breda te nemen en vervolgens nog een trein naar Eindhoven. Wat uiteraard ook een bijna dag vullend programma was en iets van 60 euro kostte. Er zat dus niet heel veel anders op dan fietsen. Want papa kon me ook niet echt op komen halen, want ik had me laten vertellen dat er bij de grenzen overal politie zou staan. Wat overigens ook het geval was, maar dat terzijde.
Fietsen dus. Zo’n 110 kilometer. Vlak. Moest te doen zijn.
Na een kilometer of drie wist ik ook alweer waarom ik er eigenlijk maar een hekel aan heb om in Nederland/België te fietsen. Alles is vlak, er is niks te zien, het grootste gedeelte van de tijd fiets je ergens tussen de weilanden door en is er verder gewoonweg niks. En 99,9 procent van de tijd heb je wind tegen. Zo ook deze laatste rit, dat was dus 115 kilometer storm tegen. De weg van Brussel naar Waalre is namelijk zo goed als recht, en de wind kwam dus al die tijd precies uit de richting naar waar ik naartoe moest. Was echt super fijn!
Het is zacht uitgedrukt als ik zeg dat ik aan het einde wel ietsje vermoeid was. Lees: mijn benen en rug zijn denk ik tijdens m’n gehele fietsreis nog nooit zó moe geweest. Maar terug in Valkenswaard/Waalre werd ik opgewacht door Gisella, Ad, Erik en Yvonne. En door Marja, Petra en de hele familie. Mama had geen ontvangstcomité geregeld, maar ik had wel strikte instructies gekregen over de route die ik moest rijden… 😉
Uiteraard heb ik wel op een gepaste afstand gedag gezegd hè!
Dit was dus voor nu even het einde van mijn fietstocht en ook even de laatste blog voor nu. Op het moment ben ik namelijk thuis, en daar zit ik voorlopig nog wel even. En da’s niet super interessant om over te schrijven. Ik hoop dat wanneer dit Corona drama voorbij is, ik mijn reis weer kan voortzetten. Uiteraard zal ik dan hier dan zeker melden!
Dus ik zou zeggen, until next time!
Hoi Jonne,
Fijn dat je goed thuis gekomen bent!
Hou je taai en tot je volgend fiets avontuur!
Hoi Jonne,
Jammer voor je dat je reis voorlopig tot een einde is gekomen. Ik had niet gedacht dat we elkaar na Singapore al zo snel weer zouden zien!
Maar wel heel fijn dat je terugreis zonder veel problemen is verlopen!
Nu zijn we weer met z’n allen in ons huis , wat ook wel heel speciaal is en ben je toch fietsend thuis aangekomen, alleen aantal maanden eerder!!
Liefs mama
Hoi Jonne,
Fijn dat je weer thuis bent! Met jou hoop ik dat het niet al te lang duurt voordat je je reis voort kunt zetten!
Groetjes, Rianne
Hoi Jonne,
Gelukkig weer veilig thuis!
Ik zal de verslagen missen, hopelijk duurt het niet te lang voordat je weer weg kunt!
Groetjes Marieke
Hoi Jonne,
Fijn te lezen dat je weer veilig thuis bent in deze rare tijd. Nu heb je al tijd voor je boek…..!? 😉
Groetjes, Marian
Welkom thuis, Jonne!
Ik heb genoten van je verslagen, je belevenissen, je manier van schrijven en je foto’s. Als je over een paar maanden weer vertrekt, kom ik graag weer bij je kezen. Zelf zou ik vanaf 12 juni zes weken gaan fietsen in Spanje, maar dat zal nu ook wel in het water vallen denk ik.
Blijf gezond!