14 maart 2020
Ik ben ter aarde gestort vandaag. Want over een gravelweg naar beneden gaan, de bocht om moeten een tegelijkertijd een vlieg van m’n gezicht af slaan bleek niet de beste combinatie. Maar de upside van al dat gravel: het glijdt zo lekker. Ik heb er dus geen krasje aan overgehouden.
Vandaag deed m’n kont nog wat meer pijn. En was ik eigenlijk wel een beetje moe, en had ik eigenlijk gewoon even nét iets minder zin om te fietsen. Daarom heb ik een klein stukje van de route overgeslagen en de gewone weg genomen.
Er zijn dus hutten langs de route gebouwd, maar die zijn een beetje onhandig verdeeld. Waardoor ik iedere keer ergens uitkom waar dus geen hut is. En er was wel een camping in dit dorp, maar dat kostte maarliefst 33 dollar! Vond ik belachelijk.
Dus nu slaap ik bij Trish, een vrouw die in het dorp woont. Was geregeld door de vrouw van de lokale winkel, die heeft wat voor me rondgebeld. Trish had namelijk een kamer over, en een douche. En dat laatste was hetgene waar ik écht in geïnteresseerd was, maar inmiddels regent het nogal en ben ik dus ook heel blij met dat bed. Trish had ook nog eens gekookt, dus daar heb ik mee gegeten. De financiën moeten nog geregeld worden, maar naar horen zeggen zou dit ongeveer 35 dollar moeten zijn. Vond ik toch een betere deal.
Hopelijk is het morgen weer droog, want ik heb besloten dat ik dan een heel stuk moet fietsen. Dan kan ik namelijk weer bij een hut slapen, en sluiten de etappes daarna allemaal beter aan. Anders blijf ik maar een beetje onhandig uitkomen denk ik. Om toch nog een beetje vooruit te komen denk ik dat ik niet de hele route ga volgen maar stukken ervan, en de rest over de weg ga. Want 110 kilometer over deze trail is me waarschijnlijk een beetje veel van het goede. Vandaag was ik na 35 kilometer al moe 😉