Dag 300 – 10.648 km

• 

• 

• 

13 december 2019

Het was even een tragisch moment, toen twee van de vele pakketjes écht niet op tijd bezorgd waren in Chengdu. De binnenlandse AliExpress (Taobao) werkt dus precies hetzelfde als de internationale AliExpress. Soms wel en soms niet 😉 Was net heel jammer, want ik had een zakmes besteld en een zogenaamde handlebar extender. Een of ander ding waarmee ik hoopte een of andere constructie te kunnen maken zodat ik naast mijn stuurtas nóg een tas aan m’n stuur kwijt zou kunnen, zodat m’n fiets iets beter in balans is en ik makkelijker bergop kan. En daardoor hopelijk mijn rackpack niet meer nodig heb, want dat ding alleen weegt al bijna een kilo. Maar goed, niet gearriveerd, tragisch dus. Hopelijk kan ik het op een andere manier aan m’n fiets hangen.

Wij zijn inmiddels onderweg naar Vietnam, maar da’s ook nog niet zo eenvoudig. We moesten namelijk naar Pingxiang, en ik was in de veronderstelling dat dat één treinrit was, en dat was dat. Bij nadere inspectie bleek dat er twee Pingxiangen zijn, en dat wij uiteraard net die andere moesten hebben. We zijn dus eerst met de trein naar Nanning gegaan (uiterst comfortabel op die minuscule bedjes) en daar hebben we rond gevraagd hoe we verder moesten. 

De fiets was goed aangekomen (al heeft ie wel wat oorlogs wonden opgelopen), maar miste het zadelhoesje, dat ik er altijd overheen doe om het zadel te beschermen. Aangezien ze hem niet konden vinden wilden ze het wel vergoeden. De aardigste Chinezen die we tot nog toe zijn tegen gekomen! Uiteindelijk kreeg ik dus 40 Yuan terug, waardoor het hele ‘fiets op de trein’ gedoe slechts 55 Yuan kostte. Koopje! 

Helaas konden we niet verder met de trein, omdat de enige trein die er reed op het traject Nanning – Pingxiang geen vracht wagons had. En m’n fiets achterlaten is uiteraard een no go. Dus moesten we met de bus. Naar horen zeggen was dat nog sneller ook! Alleen was het busstation aan de andere kant van Nanning, en ging die fiets natuurlijk niet mee in de metro. Daarnaast had ik hem redelijk grondig van allerlei bescherming (karton) voorzien, waardoor ie nog wel kon rollen, maar ik niet kon fietsen. Komt erop neer dat we héél Nanning gezien hebben, omdat we het te voet doorkruist hebben. Met bijna alle tassen of de fiets geladen. Gelukkig waren we wel zo snel dat we nipt de bus van 13.00 uur konden halen, dus dat verliep allemaal best soepel. 

Omdat het bij aankomst al eind van de middag was, we moe waren, we al twee volle dagen aan het reizen waren, we nog niet wisten hoe bij de grens te komen en we ons visum voor Vietnam nog uit moesten printen zijn we naar het eerste, beste hotel gegaan die we tegen kwamen. 

De voorbereidingen zijn getroffen, het visum is uitgeprint. Verder bleek er helemaal geen bus naar de grens te zijn (wat maar 20 km verderop is) en dat je na half 5 ’s middags de grens niet meer mag passeren (als we iemand op internet moeten geloven). We waren dus best blij dat we nog een nachtje in China blijven. Morgen worden wij om 9 uur sharp opgehaald door de taxi (als het goed is een minibusje, de fiets is nog steeds ingepakt) en naar de grens gebracht. Voelt extreem decadent, de eerste taxi van deze trip. Maar anders schenen we er niet te komen. 
En eenmaal in Vietnam gaan we er voor het gemak maar vanuit dat er vast wel iets van vervoer naar Hanoi gaat. Da’s immers de eerste grote stad in Vietnam. Het plan is om dat nog samen met Minke te doen, misschien nog een klein uitstapje te maken vanuit Hanoi en dan ga ik weer verder fietsen en Minke gaat ook nog een stukje alleen verder. 

Meer familie bezoek komt half februari in Singapore, dus dan moet ik daar natuurlijk wel weer paraat staan!

Ps. Eerste 3 foto’s zijn van een hele mooie boekenwinkel in Xi’an. Helaas hadden ze alleen Chinese boeken…