Dag 234 – 9254 km

• 

• 

• 

• 

• 

• 

8 oktober 2019

De sneeuw begint wanneer de bergen beginnen. Dat werd ons verteld. Lekker nuttige info ook. Want dat er sneeuw in de bergen lag hadden we echt niet in de gaten hoor! 

Vannacht dus in een homestay geslapen, en dat was een speciale ervaring. Het idee was om in een iets warmere omgeving te zijn dan de -10 buiten in de sneeuw. Warm hadden ze begrepen, het was zó warm dat ik er helemaal onpasselijk van werd. De homestay was ook niet zo groot, en aangezien we uiteindelijk met 9 mensen waren werd heel de woonkamer vol met matjes gelegd die voor het laatst schoongemaakt zijn in 1879 en moesten we het daar maar mee doen. Iedereen lag dus op elkaar, bij een temperatuur van 45 graden in de plus. Ergste nacht ever. Daarnaast vond de eigenaresse ’s ochtends ook nog dat we een heel ander bedrag moesten betalen dan we de avond van tevoren afgesproken hadden. Ging mooi niet gebeuren niet! 😉

Vanmorgen hebben we het laatste deel door de sneeuw afgelegd, heb ik het weten te presteren om al lopend met fiets aan de hand om te vallen en bleek er inderdaad een duidelijke grens sneeuw/geen sneeuw te zijn. Het laatste stuk kon dus weer gefietst worden! 

We zijn ook eindelijk officieel in Kirgizië, nadat we weet ik hoeveel kilometers hebben afgelegd tussen de landen in. Het idee was eigenlijk om in Sary Tash te lunchen en dan verder te fietsen, maar toen we er eenmaal waren klonk het toch ook wel heel aanlokkelijk om maar gewoon een nachtje te blijven. Omdat Osh (daar waar ze volgens anderen heel lekker eten hebben, en ook het einde van de Pamir highway is) nog 185 kilometer is en we dat naar alle waarschijnlijkheid toch niet gingen halen in anderhalve dag. 

Vanavond blijven we dus in een hostel, waar ze zowel een douche (kan ik best gebruiken) als WiFi hebben (eindelijk weer contact met de buitenwereld). Er zit ook een mini market letterlijk een deur verder, waar we even koekjes en chips ingeslagen hebben. Wat ik dus ook allemaal ga verorberen vandaag! Hopelijk onder het genot van een van de vele series waarmee ik zwaar achterloop. 

Naast het feit dat het goddelijk is om weer even internet te hebben, vindt mijn kont het ook niet erg om even een middagje vrij te hebben. Ik weet niet waar het mis is gegaan, maar volgens mij heb ik letterlijk twee schuurplekken op m’n kont. Wat vrij frappant is aangezien ik het grootste gedeelte afgelopen twee dagen niet op maar naast de fiets heb doorgebracht. Maar goed, vaseline kun je overal voor gebruiken…

Nog twee dagen fietsen en dan was dat de Pamir highway. Het idee is om daarna naar Bishkek en Almaty te gaan en van daaruit naar China. Hoe de route precies gaat lopen weten we nog niet, in Osh maar even evalueren! 

Wel heb ik nog een zeer verdrietige mededeling: mijn slaapmat is nog steeds/weer lek. Eigenlijk al een hele tijd. We hebben al een poging gewaagd om het gat te vinden, maar dat is duidelijk niet gelukt. Nu blaas ik het maar zo af en toe op en lig ik ’s ochtends regelmatig half op de grond. Beetje jammer. 

Nog treuriger: mijn kilometerteller is ook niet meer. Had ik het laatste nog met iemand over het ding, dat mijn oude niet werkte omdat de sensor te ver van de magneet zat, sindsdien doet de nieuwe het ook niet meer. Wat wel een beetje teleurstellend is, omdat dat nu net zo ongeveer het enige is dat ik leuk vind om bij te houden. Maar goed, omdat Nick zo enthousiast was geworden van mijn kilometerteller heeft hij er zelf een aangeschaft, dus nu vraag ik iedere keer aan hem hoeveel kilometers we al hebben gedaan en hoe hard we gaan. Hopelijk is alleen de batterij van de sensor leeg, maar ik heb overduidelijk nog geen zin gehad om dat te checken…

Als klap op de vuurpijl wilde mijn spork ook liever vork zijn, dus nu is het een vorkje. Daar ga ik een titanium exemplaar voor in de plaats aanschaffen. Omdat dat 3 gram bespaard. Je bent een grammen jager of je bent het niet natuurlijk 😉