7 oktober 2019
Wij zouden wel even naar Sary Tash fietsen. Was maar 100 kilometer, moest makkelijk kunnen!
Het eerste stuk ging vlot, maar blijkbaar is de eerste sneeuw vroeg gevallen. En serieus, snow everywhere! Van de kilometers de we hebben gefietst denk ik dat ik minstens de helft m’n fiets geduwd heb, eerst heel lang bergop, daarna bergaf. Denk dat de rest van het verkeer het ook niet verwacht had, want bijna alle vrachtwagens die we onderweg zijn tegen gekomen hingen onderweg ergens vast en kwamen de berg niet op.
Sary Tash werd hem dus niet, de dag was simpelweg niet lang genoeg en ik zag het niet zitten om in het donker te fietsen. Daarbij, het was best een workout.
Dus nu zijn we in een homestay in No Man’s Land, tussen Tadzjikistan en Kirgizië in. Het enige in de wijde omtrek. In totaal 8 fietsers, want niemand haalde Sary Tash. Technisch gezien zijn we dus wel Tadzjikistan uit, maar nog niet in Kirgizië. Maar goed, morgen nieuwe ronde nieuwe kansen. Op naar Kirgizië!
Ps. Ik heb ook nog even ruzie gemaakt met een vrachtwagenchauffeur. Want nadat ik kilometers en kilometers m’n fiets de berg op had geduwd, ik uiteindelijk op héél veel modder stuitte en die vrachtwagen in een moord tempo rakelings langs me af reed waardoor ik helemaal onder de modder zat vond ik dat niet zo grappig. Zij overduidelijk wel.
Ha Jonne,
Wat een prachtige foto’s / landschappen, hier doe je het voor ( ik vergeet die kou maar even) . Sneeuw zag je in de verte al aankomen, laat in het najaar, maar ja, of met hitte ( juli) of met een beetje kou fietsen. Lijkt me ook niet leuk met hitte:-). Waardering en idd petje af voor je doorzettingsvermogen, het kost je wat maar je krijgt er ook iets onvergetelijks voor terug
En de skies zeker vergeten
Groetjes, Paul