Dag 21 – 1601 km

9 maart 2019

Sinds ik met een Venetiaans masker (in incognito modus) rond fiets, noem ik mijn fiets Tornado. Hij is immers ook zwart (achtig), heeft mooie sokken (spatborden) en samen rijden we de zon tegemoet. Of zoiets. 
Hij heeft al 2 keer gesteigerd (toen ik dus niet in het zadel kon blijven zitten). Hij blijft (meestal) braaf staan bij het opstijgen. Enig verbeterpuntje is dat hij niet komt als ik fluit. Dan blijft hij braaf staan en moet ik naar hem komen. Kan ik ‘m niet echt kwalijk nemen, ik kan namelijk ook niet fluiten. Op m’n vingers dan. 

Vandaag heb ik getracht de banden op te pompen. Ik heb niet echt het idee dat er daadwerkelijk meer lucht in de banden zit, wellicht had ik die pomp ook even uit moeten proberen voor vertrek. Maar omdat ik ook de ketting gesmeerd heb galoppeert ie alsnog als een zonnetje.

Ik heb bedacht dat ik een stukje van de Euroveló route van Venetië naar Dansk ga fietsen, tot ik in Ljubljana ben. Nu wilde de route me eerst naar Venetië brengen, om daar een watertaxi te nemen en zo verder te gaan. Idee leek me super leuk, alleen is Tornado niet zo heel lichtvoetig, en leek me dat wat onhandig. Gewoon over land klonk eenvoudiger. Toen ik de mevrouw van de camping om wijze raad vroeg was zij er absoluut van overtuigd dat je niet naar Jesolo kunt fietsen, en dat ik de bus moest pakken. Eigenwijs als ik ben vond ik dat ik dat eerst moest zien, voordat ik dat geloofde. Want waar een wil is, is een weg. Letterlijk in dit geval, want er liep zelfs een fietspad. Dus zijn Tornado en ik in de buurt van Jesolo, waar ik een mooi stukje gras op een dichte camping heb gespot. Zodat Tornado wat kan grazen, en ik mijn camping life weer op kan pakken.