4 september 2019
Nadat ik eergisteren de hele dag omhoog was gefietst, ik uiteindelijk een lift had gekregen tot na de Anzob tunnel, bleken er na nog vele tunnels te zijn. Wel een stuk korter gelukkig, maar toch zijn tunnels niet zo mijn ding. Dus probeerde ik er langs af te gaan, wat in de meeste gevallen wel lukte. Toen ik na de zoveelste stuitte op een paar rotsblokken vond ik dat dat wel een mooie plek was om te kamperen. En ik was niet de enige, want toen ik wat later een beetje met m’n bagage aan het rommelen was werd ik opgeschrikt door andere fietsers. Dus heb ik samen met Celine en Alex (en hond), een Belgisch stel, gekampeerd. De volgende dag gingen we allemaal dezelfde kant op, dus hebben we samen gefietst. Bijna heel de weg naar beneden, heerlijk!
In Dushanbe heb je het Green House hostel, wat groots bekend staat onder de fietsers en motorrijders. Dus daar zijn we naar toe gegaan. Nu is het best leuk om andere fietsers te ontmoeten, maar verder vind ik het ietwat teleurstellend. Het is niet zo goedkoop, ligt nogal aan de rand van de stad, dus buiten het centrum, en de bedden zijn om te huilen. Zo’n matras waarbij alle veren in de rug steken plus nog een beetje extra. Ik werd vannacht wakker omdat ik zo’n last van m’n heup had. Maar het internet is dan wél weer goed!
Vandaag heb ik getracht mijn Pakistaanse visum aan te vragen, wat moeilijkheidsgraad 10+ had. Niet omdat dat visum nu zo ingewikkeld is, maar omdat mijn creditcard bij zo’n beetje alle gelegenheden weigert. Uiteindelijk komt het er altijd op neer dat ik naar naar een of andere afdeling van ING moet bellen. Waar je vervolgens in de wacht wordt gezet, maar dan wel nog lekker 2,5 euro per minuut moet betalen. Bellen in Tadzjikistan is niet goedkoop niet! Dus hadden mama en ik daar een oplossing voor bedacht: ik belde mama via Whatsapp, zij zette de telefoon op luidspreker, belde met de huistelefoon ING en zette die ook op luidspreker. Was best amusant, uiteindelijk heb ik kunnen betalen.
Een van de redenen waarom iedere fietser naar Green House hostel gaat is omdat daar ook een fietsenmaker komt. Omdat mijn achter derailleur nog niet helemaal lekker liep, heb ik hem gevraagd ernaar te kijken. Duurde langer dan gedacht, dus vanavond komt ie verder werken. De fiets heeft wel veel bekijks! Iedereen die ik tegenkom vindt hem net zo knap als ik!
En omdat mijn fiets dus nog in orde gemaakt moet worden, ik nog wat kleren wil wassen, nog wat verder aan de blog wil werken en mogelijk wat spullen naar huis wil sturen (omdat je pas vindt dat je veel te veel spullen bij je hebt wanneer je omhoog moet) heb ik maar besloten om nog een dagje in Dushanbe te blijven. Omdat dat bed zo lekker ligt 😉
Ik vind wel dat ik even moet zeggen dat je een bijzonder slimme moeder hebt met dat ING gedoe!! Even een aandachtspuntje!! verder weer superleuk verslag