Dag 198 – 7989 km

2 september 2019

Als je mooie natuur wil zien moet je naar Tadzjikistan. Want wauw!
Heftig ook!

Vanmorgen heb ik de eerste 20 kilometer nog samen gefietst met Isaac, daarna ging hij linksaf en ik rechtsaf. Het kwam erop neer dat ik vanaf daar één hele hoge berg over moest, en daarna zou het bergafwaarts tot aan Dusjanbe zijn. Dus begon ik (semi) vol goede moed. Isaac had dat stuk al een keer gedaan en zei dat ik of een heel stuk voor de top moest kamperen, of er na. Omdat rond de top geen mogelijkheden waren. 
Het idee was om die top over te gaan natuurlijk, je kunt het maar gehad hebben. Maar uiteindelijk was het allemaal best wel steil en lang. De fiets hielp ook niet helemaal mee omdat de stuurpen nog steeds niet wilde blijven zitten, en de automobilisten reden nog harder dan wij op de Randweg rond Eindhoven doen. En dat op een bergweg! Voelde niet helemaal prettig dus. 
Na zo’n 40 kilometer omhoog gefietst te zijn vroeg een vrachtwagen chauffeur of ik een lift wilde. Hoefde ik niet lang over na te denken, vooral niet omdat ik een stukje verderop sowieso ook al een lift zou nemen. Omdat daar de ’tunnel of death’ is, een tunnel van iets van 5 km lang. Als je al niet overreden wordt, ga je wel dood door de uitlaatgassen. 

De vrachtwagen lag helemaal vol met kolen, dus de fiets moest vanaf de zijkant de rand over getild worden. Had ik een beetje m’n bedenkingen bij, maar nadat ik de meeste spullen eraf had gehaald tilde die vent hem er zo over. Doodsbang voor beschadigingen was ik natuurlijk, maar toen ik eenmaal zat was ik zó verschrikkelijk blij dat ik een lift had gekregen! De weg werd alleen maar steiler en steiler, en zeker dat ik de top niet had gehaald vandaag hoor! 

De chauffeur moest naar Dusjanbe, dus tot daar kon ik mee rijden. Maar omdat ik vond dat ik toch in ieder geval het grootste gedeelte moest fietsen heeft hij me na de top en tunnel weer uitgeladen. Fiets was wonder boven wonder ongedeerd, hoewel hij wel wat vies is nu. Ik ook trouwens 😉

Morgen dus nog een stuk naar beneden naar Dusjanbe, waar ik denk ik even ga uitrusten voordat ik aan de Pamir begin! 

4 Reacties

  1. Nicolette
    september 6, 2019 / 4:30 pm

    Jon, groot gelijk!!! Af een toe een stukje liften is best te verantwoorden hoor!!
    Kon je lekker om je heen kijken voordat je die enorme afdaling mocht maken!!

  2. Paul van Mullekom
    september 6, 2019 / 7:10 pm

    Ha Jonne,

    Wow, wat een foto’s en landschap. Wel ff iets anders dan de Arlbergpas in Oostenrijk. Groot gelijk van die lift, zeker in een tunnel. Kijk eens of je bij volgende blogs wat hoogtemeters kunt vermelden, dat geeft een indruk c.q. Voorstellingsvermogen. Kan me je ‘zorgen’ om je nieuwe fiets wel voorstellen maar die kan wel tegen een stootje, alleen jammer als hij al snel beschadigd is. Succes richting Pamir!

    Groetjes, Paul

    • jonnevanbommel
      Auteur
      september 19, 2019 / 10:46 am

      Hoi Paul,

      Excuus voor de late reactie. Wat betreft hoogtemeters, ik had zo’n high tech kilometerteller die er hele grafieken van maakte, maar inmiddels heb ik er een die laat zien hoe hard ik ga en hoe ver ik fiets. Met andere woorden, ik heb zelf ook geen flauw idee. In theorie zou ik het wel bij kunnen houden in Osmand, in de praktijk doe ik dat niet omdat dat batterij kost en ik zo zuinig mogelijk probeer om te gaan met de accu van mijn telefoon. Ik denk dat je het zelf wel zou moeten kunnen nagaan via ridewithgps.com oid!

      Groetjes, Jonne

  3. Jacques Sars
    september 7, 2019 / 6:59 pm

    Jezus, wat n foto’s Jonne en wat n tocht Geweldig!!!!

    Groetjes Jacques

Laat een antwoord achter aan Nicolette Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *