30 augustus 2019
Het is feest! Letterlijk, want er is een of andere festiviteit gaande die maar één maal per twee jaar gehouden wordt. Lucky me! Vandaag is de laatste dag en is er mogelijk dus een sluitingsceremonie. Bij het Registan overigens, waardoor dat moeilijk toegankelijk is. Omdat het de helft van de tijd afgesloten is. Zodat de elite van Oezbekistan en omstreken er kan vertoeven.
Vandaag bleek ik toch wel binnen te kunnen komen, en heb ik wat rond gekeken in de vele winkeltjes die er zijn. Heb ik dus toch de highlight van Samarkand niet hoeven missen! Ik heb nog wat meer rondgekeken, nog wat meer rondgewandeld en toen ben ik naar weer terug gegaan naar het hostel. Omdat het heet is en ik al enigszins een krokant korstje aan voelde komen. Daarbij wil ik ook weer niet al te veel lopen, omdat ik niet wil gaan forceren natuurlijk.
Vanavond wil ik nog wat was doen en mijn tassen inpakken. En dan gaat morgen de tocht weer van start! Waar ik een beetje huiverig voor ben, het eerste stuk naar Dusjanbe is zo’n dikke 300 kilometer en heeft bijna 5000 hoogtemeters. Zoveel heb ik er nog niet gemaakt in zo’n korte afstand op het stuk van Nederland naar Iran. En net nu ik in een al te beste conditie verkeer! Ik denk maar zo: ook uiterst langzaam arriveer ik waarschijnlijk uiteindelijk wel! 😉
Hi Jonne,
Mooie foto’s weer. Je gebruikt nu je nieuwe lens?
Ik denk dat je al wel snel weer voldoende fietsconditie zult hebben. Duurt maar een weekje…
Ha Jonne,
Zóóó wat een mooie foto’s en cultuur, kan me voorstellen dat je je ogen uitkijkt! En ja, het wordt menens de komende weken wat betreft de bergen, iets anders dan de Alpen of de Balkan. Gewoon rustig aan en niet forceren, zou ik zeggen, hardlopers winnen nooit een marathon. Sterkte morgen en kijk uit voor vrachtwagens
Groetjes, Paul