16 juni 2019
Nadat ik gisteren even boos was geworden omdat de dokter al 8 keer langs gekomen had moeten zijn, was hij daar vanmorgen dan eindelijk. Ik sliep nog en werd ruw wakker gemaakt, hij heeft het verband niet zo zachtzinnig open gerukt, een paar keer met een vinger in m’n enkel geprikt en is toen weer gegaan. Al met al was dit een handeling van minder dan een minuut en was ik daarna nog steeds absoluut niks wijzer.
Ze hebben uiteindelijk een soort gipsverband aangebracht aan m’n voet en been. Niet zo heel denderend, de man die dit aan doen was, was zelfs niet van plan om m’n been even schoon te maken en een nieuw gaasje op de wond te doen. Als het aan hem had gelegen had ie wat nieuw verband erom gebonden en klaar. Na aandringen dus toch nog wel een beetje schoon gemaakt en nu ben ik wederom aan het wachten. Op de verzekeringsmaatschappij en dergelijke, zodat ik hopelijk ergens anders heen kan gaan. Blijkbaar had de verzekering ook de opdracht gegeven aan het kantoor in Karaj om me naar een ander ziekenhuis in Teheran te brengen. Een beter ziekenhuis, want het ziekenhuis waar ik nu ben is een overheidsziekenhuis en erg arm. Als voorbeeld: de röntgenfoto’s die ze hebben gemaakt zijn afgedrukt op gewoon papier en een lichtbak kennen ze hier niet denk ik. Met andere woorden, pas als mijn voet niet meer aan mijn onderbeen had gezeten hadden ze misschien vast kunnen stellen dat er een breuk aanwezig was.
Ik hoop dat er snel bericht is van de verzekering, dat ze me op de eerste, beste vlucht richting Nederland kunnen zetten, waar ik graag nog een keer nieuwe foto’s wil laten maken. Omdat een second opinion geen overbodige luxe is denk ik.
Voor nu wachten we het nog maar even af…
Ps. De bijgevoegde foto is overduidelijk gemaakt toen ik nog wél in staat was om te fietsen 😉