12 juni 2019
Gelukkig sliep ik in een houtje hutje, toen het mega hard begon te onweren gisteravond. Dat dacht ik wel voordat er een grote, glanzende, zwarte spin over m’n benen heen rende. Ik heb even overwogen het hutje in de hens te zetten, maar heb vervolgens de spin koelbloedig vermoord. Na minstens 6 inspecties te hebben gedaam (niet té grondig, want zo schoon was het niet) ben ik toch maar gaan slapen.
Om vanmorgen voor dag en dauw op te staan, om de hitte een beetje voor te zijn. Niet helemaal gelukt, want zelfs om 6 uur, toen de zon net op was, was het al heet. Maar goed, heb je nog wat aan je dag…
Vandaag ging ik gelukkig een heel stuk sneller dan gisteren. Net iets minder hard wind tegen. De weg is niet mega bijzonder, aangezien ik over de ‘snelweg’ fiets. Daarnaast zijn er veel rijstvelden en wat bergen, maar het landschap is weinig veranderlijk. Daarom heb ik de vaart er maar ingezet en ben ik vastbesloten om overmorgen Teheran te bereiken. Zodat ik wat meer tijd heb voor de rest van het land.
Na 150 kilometer vandaag had ik er geen zin meer in en heb ik een kampeerplek gezocht. En had ik helemaal zin in een warme maaltijd met groenten, de rijst stond al te koken, voordat het af was kwam er een plens bui over en is het niet meer opgehouden met regenen.
Die vestibule aan mijn tent zou handig zijn om in te koken wanneer het regent, maar officieel mag het niet. Staat overal groots aangegeven in de tent. Ik heb het maar niet uitgeprobeerd, want geheid dat ik alles in de fik zou zetten.
Geen warme maaltijd vandaag dus.