16 september 2019
Het leven is zwaar. Vanmorgen dan. Gisteren uiteindelijk een rustdag genomen, omdat het zo hard woei dat we het niet verantwoord achten. En daarbij kon ik daardoor een beetje uitzieken, wat op zich ook niet zo verkeerd was. Dus gisteravond voelde ik me best een soort van fit, hebben we helemaal friet proberen te bakken met aardappels die we van wat kinderen hadden gekregen en waren we vol goede moed om vandaag een heel stuk te gaan fietsen.
Vannacht werd het al wat minder, vanmorgen stond ik op met buikkrampen. Na een kots- en schijtfestijn, één kilometer onderweg en toen al een lekke band, en na het wegwerken van een hele stapel pillen gingen we weer verder en hebben we toch nog een dikke 55 kilometer gefietst. Na de lunch (een stukje droog brood en een appel) bleek dat dat toch iets te zwaar was geweest en kwamen de buikkrampen weer wat terug.
Maar, zoals Johan Cruyff dat zei: ieder nadeel heb z’n voordeel. Nu kan ik namelijk éindelijk aan dat slanke lijf gaan werken! Volgende zomer paradeer ik met een sixpack over het strand hoor 😉
Let je wel op dat je geen nare bacteriën krijgt? Hoop dat je snel met volle kracht verder kunt
Beterschap Jonne!
Hoop dat je buik snel weer normaal wordt.
Super mooie foto’s, indrukwekkend landschap!
Succes weer verder,
Liefs mama
Arme Jonne…., het is niet alle dagen feest, zal ik maar zeggen.
Ik hoop dat je inmiddels weer zonder buikkramp op de fiets zit….!
Ha Jonne,
Het zit je niet meer in het hoogland. Je niet goed voelen tijdens het fietsen is nog erger dan een kapotte band en ja,tot nu toe heb je vakantieweer gehad, het had veel slechter gekund. Kop op, op die paar dagen komt het ook niet aan, je bent volgens mij over de helft
Sterkte en beterschap!
Paul