4 mei 2019
Busje komt zo, busje komt zo. Busje komt zo, busje komt zo.
Busje dus. Héél lang. Maar 12,5 uur later was ik er dan, in Nevsehir. Toen moest ik nog zo’n 20 kilometer fietsen en nu ben ik in Goreme, het hart van Cappadocië. En ik moet zeggen, de bus viel me nu mee. Ik heb ergere ritten meegemaakt zeg maar.
Het is mijn grootste talent om de moeilijkste weg te kiezen. Ik heb nog helemaal niet rond gekeken in Cappadocië, want dat vind ik leuker om samen met Rachelle en Nathalie te doen. Maar ik wilde wél graag kamperen, op een punt waar je de ballonnen goed kunt zien. Dat was namelijk het eerste wat ik super graag wilde zien op deze reis, dus zo gezegd zo gedaan. Dacht ik dan.
Ik had op iOverlander meerdere punten gezien waar mensen gekampeerd hadden, maar van één punt waren er meerdere reviews en iedereen was heel lovend. Dat moest het gaan worden dus. De weg er naartoe was niet helemaal heel duidelijk, dus pakte ik een pad waarvan ik dacht dat het ergens in de buurt van het goede punt uit zou moeten komen. Het bleek een pad te zijn waar je te voet al nauwelijks omhoog/omlaag op komt, zó steil was het. Dus uiteindelijk heb ik hele stukken in 3 keer moeten doen, omdat ik de fiets met alles erop en eraan gewoonweg niet omhoog kreeg. Was dus iets inspannender dan ik verwacht had. Daarnaast bleek het pad ook nog een heel andere kant op te draaien en was ik dus niks dichter bij m’n uitkijkpunt. Maar goed, we zijn er toch aanbeland, samen met nog een hele boel andere mensen die de zonsondergang aan het bekijken waren. Punt is namelijk ook gewoon met de auto te bereiken…
Toen de meeste mensen weg waren heb ik m’n tentje maar ergens opgezet, daar waarvan ik hoop dat het morgenochtend een pracht plekje is. Ik heb nog een paar tentjes meer gespot, maar heb verder niemand gesproken en weet niet of die ook van fietsers zijn. Het gaat dus maar een kort nachtje worden, want ik wil er morgenochtend niks van missen. Ik heb m’n statief al in de aanslag staan!