29 april 2019
Grote ramp. Er is iets héél ergs gebeurd. Het zat namelijk zo, ik stond met iemand te praten, fiets stond op de standaard. En toen kwam er een windvlaag, viel de fiets op de grond en stuiterde mijn camera zó de stoep over. Nu is het schermpje achterop beschadigd, maar verder lijkt nog alles te werken. Uiteindelijk toch nog een beetje geluk hebben dus.
Het plan voor vandaag was om niet heel ver te fietsen. Ik wilde een toeristische route, langs de kust, naar Foça fietsen, daar de ferry pakken naar Karaburun, een stukje verder fietsen naar Mordogan en van daaruit de ferry naar Izmir nemen. Omdat met de fiets Izmir in komen me een beetje hetzelfde leek als hoe dat in Istanbul was. No fun at all.
Die toeristische route naar Foça was best leuk, maar wel vermoeiend. Zo’n 40 kilometer berg op berg af met storm tegen. Ik keek erg uit naar dat ferry tochtje. Foça zelf is een leuk plaatsje, heel veel mensen die in Izmir wonen komen in het weekend naar hun tweede huis in Foça. Om tot rust te komen of zo. Was ook net het probleem, die ferry gaat dus alleen in het seizoen en alleen in het weekend. Dus heb ik uiteindelijk een mega omweg gemaakt om uiteindelijk toch wel fietsend Izmir in te komen. Wel nadat ik thee heb gedronken met Çiçek, die ook fietst (maar dan op een racefiets) en eigenlijk ook een fietsreis wil maken maar nog niet durft. Mijn advies is altijd: gewoon gaan.
Eenmaal in Izmir aangekomen heb ik mezelf getrakteerd op een goedkoop hotel, zodat ik vanavond fatsoenlijk kan slapen. Want ik ben even tijdelijk dood.
Als je je tekst zo begint en ik bekijk het op de telefoon, dan schrik ik me rot…. totdat ik de blog open en verder lees….. bedankt hè
Ach, arme Jonne, hotel is dík verdiend, lijkt me!!