16 april 2019
Met de fiets Istanbul in komen is een uitdaging, ietwat subtiel gezegd. Denk aan een 6 baans snelweg en een ‘ventweg’ van 2 banen ernaast waar ze even hard rijden als op de gewone weg. En véél verkeer, auto’s, bussen, vrachtwagens, motors, brommers. En ik. Ik laveerde daar moeiteloos doorheen met m’n fietsje. Wanneer het naar beneden ging dan. En net iets minder op de momenten waarop ik 4 banen naar rechts op moest schuiven terwijl ik omhoog moest fietsen.
Maar bottom line, ik ben gearriveerd.
Vandaag hebben we al een heel stuk van Istanbul verkend. Samenvatting tot nu toe is dat je genaaid wordt waar je zelf bij staat. Of dat proberen ze althans. Ik bracht mijn was naar de wasserette en moest daar vervolgens omgerekend 24 euro voor betalen. Voor een wasje van 4 kilo. No way dat ik dat ging neerleggen! Dus heb ik een héél stuk minder betaald (maar nog steeds te veel) en ben ik daarna weggelopen. Waren ze niet zo gelukkig mee.
In het restaurant ’s avonds hadden ze ook mooie prijzen uit hun duim gezogen, maar na wat onderhandelen was het uiteindelijk zeer schappelijk geprijsd.
Daar komt het dus op neer. Er is veel te zien en te doen, maar de Turken zijn een beetje opdringerig en stevig onderhandelen is noodzakelijk! Ach, oefening baart kunst zullen we maar zeggen 😉
Ps. Meer foto’s van Istanbul volgen snel.
Goed gedaan Jonne daar bij die wasserette. In zo’n situatie zou heer Bommel gezegd hebben “Tom Poes verzin een list”. Maar vrouw Bommel lost haar zaakjes zelf op. Chapeau .
Groet, Erik