12 oktober 2019
“Whatever it takes
‘Cause I love the adrenaline in my veins”
Wat een genot, ik kan éindelijk weer, al fietsend, meeblèren met de muziek. Dat ging voorheen niet, want of de weg ging omhoog, of de hoogte was te hoog. Waardoor ik er zonder meezingen al uitzag alsof ik linea recta aan de zuurstof zou moeten.
Vandaag gingen we dus eindelijk naar beneden zonder storm tegen, waardoor ik nét genoeg adem over had. Voelt toch wel weer lekker.
Historisch moment ook. Vandaag hebben we de laatste bergpas van de Pamir bedwongen. Die op zich niet zo hoog was, maar wel 850 meter omhoog ging in 10 kilometer. Wat ik na een paar dagen minder eten best voelde in m’n benen. Maar naar beneden ging gelukkig een stuk vlotter dan gisteren, want we moesten en zouden in Osh aankomen vandaag.
Bij binnenkomst in de stad zijn we eerst langs dé supermarkt gereden, omdat we daar toch praktisch langskwamen. Hij is zo groot dat ik nog lang niet alles gezien heb, en mijn planning voor morgen bevat een urenlange shop sessie in de supermarkt. Omdat het eten op de Pamir gewoon niet zo heel super is, zeker niet de laatst genuttigde in een restaurant, die er in zijn geheel weer uitkwam, plus een beetje extra.
Ook wil ik morgen eens kijken of de weg naar Bishkek nog sneeuwvrij is en of het allemaal te doen is in de tijd die we hebben. We willen namelijk begin november in China zijn en Bishkek blijkt verder dan gedacht…
En stiekem vinden we het ook niet zo erg om even in Osh te blijven 😉
Ps. De zon kwam van links vandaag. Daarom ben ik nu duo penotti met een bruine neus, witte bril en aan de linkerkant van m’n gezicht letterlijk een streep op m’n voorhoofd van de buff.
Ramella noemen ze dat hier, in plaats van Nutella. Omdat die naam al bezet was.