30 september 2019
Gisteren was ik voor een hele kleine seconde opgelucht dat ik de Karakoram highway niet ga fietsen. Omdat het eerste stuk omhoog zo vreselijk was. Maar vandaag hou ik weer van bergen, want nog steeds wel wat omhoog, maar af en toe ook stukjes recht of omlaag. En het meeste te fietsen. Dus ging het vandaag eigenlijk best lekker!
Met Nick ging het iets minder lekker, die voelt zich al een paar dagen nét iets minder topfit. Lijkt een ding te zijn in Tadzjikistan, iedereen wordt ziek. Maar ondanks dat hij zich niet zo goed voelde zijn we toch best een eind opgeschoten! We hebben een dikke 40 kilometer gefietst, zitten nu op een hoogte van 3660 meter en met een beetje geluk kunnen we morgen de bergpas over en halen we de M41. Dat wil zeggen dat dat het einde van de Wakhan Valley is.
Eerst maar zien hoe Nick zich voelt!
Tot nog toe heb ik nog niet echt last van de hoogte, hoewel je met fietsen wel merkt dat je sneller buiten adem bent. Verder waait het altijd flink in de Pamir en hoe hoger, hoe kouder. We kamperen nog wel iedere keer bij het water, maar eigenlijk is het te koud om je te wassen. Vandaag heb ik toch nog een snelle poging gedaan met als resultaat dat m’n handen er bijna af gevroren zijn. Ik ben wel weer toe aan een hotspring!
In m’n tentje is het goed vertoeven, slaapzak is warm genoeg. Daarbuiten is het niet echt aangenaam, lees: mega koud, dus onze routine is snel iets koken, in de tent opeten, en hopen dat je niet meer naar het toilet hoeft. Met andere woorden, ik heb nog nooit zó vroeg in m’n bed gelegen! En stiekem is dat best lekker! 😛