29 september 2019
Heftig, die Pamir! We hadden van verschillende mensen vernomen dat je in Langar eten moet inslaan, want dat is de laatste mogelijkheid omdat er verder niks meer is, tot aan het eerste dorpje op de M41. Omdat de weg vanaf Langar omhoog gaat, de bergpas over. Wij waren dus in de veronderstelling dat Langar best een heuse plaats moest zijn, met op z’n minst een winkel waar ze brood verkopen of een bazaar of iets dergelijks. Klopt dus helemaal niks van.
Eten moet je niet in Langar inslaan maar in Ishkashim. Want in Langar is er bijna niks verkrijgbaar en alles dat verkrijgbaar is kost minstens het dubbele van wat het normaal kost. Maar goed, wij hebben dus ons best gedaan om eten te kopen in Langar. Waar we 3 guesthouses zijn afgegaan om uiteindelijk wat brood te scoren dat minstens een week oud is en het 3 dubbele kostte van wat het normaal kost. Maar, we hebben ook abrikozen en wortels. Zodat we een beetje creatief kunnen noodelen.
Vanaf Langar, waar we hebben geluncht, gingen we dus omhoog. Er is een groot verschil tussen omhoog gaan en omhoog gaan. Het omhoog van vandaag bevatte een hoop fiets-duw taferelen. Want zo steil. We hebben in totaal een dikke 10 kilometer geklommen en zijn nu op een hoogte van 3350 meter. Het hoogste wat ik tot nog toe met de fiets heb behaald.
We kamperen in het walhalla, want de bergen zijn prachtig, maar alles is gortdroog. Maar er loopt één klein stroompje naar beneden met een grasje er omheen, en daar staan wij opgesteld. Een beetje tussen de bergen in, dus ietwat uit de wind. Want die waait hard zat!
Morgen gaan we nog verder omhoog. Geen idee hoe hoog die pas is, maar het zal vast nog een heel stuk zijn. Hopelijk is het dan wel te fietsen!
Het is er prachtig. Toch ook fijn het niet alleen te moeten doen lijkt me.
Ha Jonne,
Wat een avonturen en wat een landschappen. Met je reisblog krijgen de foto’s ook een invulling want zonder die foto’s is het toch moeilijk voor te stellen. Het verbaasd me dat je kennelijk bijna overal internet hebt en ja, zonder afzien geen glorie zullen we maar zeggen. Sterkte met de Pamir!
Groetjes, Paul