17 september 2019
Vandaag was het leven nog zwaarder. Ik dacht dat dat niet kon, maar blijkbaar toch wel. Vannacht heb ik namelijk zowel de maaltijd van gisteravond uitgekotst (even geen boekweit voor mij meer) als de quinoa van eergisteren uitgescheten en de ‘friet’ uitgekotst. Ik hoop dat dat mijn dieptepunt was!
Vanmorgen was zwaar en werd ik weer heel erg misselijk, waardoor ik overwogen heb om een nacht in een homestay te blijven. Toen ik de prijs hoorde en ik bij lange na niet zoveel somoni meer had vond ik dat ik dan maar door moest fietsen. Gelukkig was de weg de tweede helft van de dag een stuk beter en schoot het eindelijk een beetje op. Als mijn lijf het morgen een beetje wil doen zouden we Khorog wel moeten halen. En dan ga ik daar minstens 3 dagen in bed liggen 😉
Voor nu sla ik het avondeten maar over. Better safe than sorry 😉
Ha Jonne,
Ik kom bijna niet meer bij van het lachen. Géén leedvermaak maar ik kom niet bij van je schrijfstijl , sterker nog, ik zie het zo voor me. Arm meisje, het leven is zwaar als heg even niet meezit. Het voordeel van een dal (wat die ziekte betreft) is dat het daarna alleen maar beter gaat. Je moet er gewoon ff doorheen, zullen We maar zeggen.
Sterkte, komt zeker goed!
Paul
Knap hoor Jonne, Ziek en toch doorfietsen over zeker niet het gemakkelijkte terrain.