Dag 203 – 8065 km

7 september 2019

Goed werk heeft tijd nodig zeggen ze. Daarom vertrokken wij pas rond 2 uur ’s middags vanuit Dusjanbe. Omdat Alex eerst nog naar de fietsenmaker moest voor nieuwe trappers, en ze zijn niet zo snel in Tadzjikistan. 

Helemaal bepakt en bezakt vertrokken we dan. Groots ingeslagen omdat er nergens iets verkrijgbaar zou zijn. Gedroogd fruit gekocht (wat ik nog niet eens lekker vind) om toch nog een soortement van vitamines binnen te krijgen. Helemaal doordacht allemaal! 

Mijn favoriete fruit is meloen, en laat het daar nu net het seizoen voor zijn! In Dushanbe kon je overal meloenen kopen, maar dan formaat Stonehenge. Iets wat ik nooit van m’n leven op zou kunnen krijgen. Vond ik zonde.

Op de route van vandaag stonden allerlei kraampjes en kwam ik langs een kraampje met normale maat meloen. Die dacht ik dus te kopen, zodat ik toch nog meloen kon eten! De verkoper vond dat alles wat op z’n zeiltje lag niet van voldoende kwaliteit was, dus stuurde hij er iemand op uit om wat verse meloenen van het veld te halen. Uiteindelijk gingen we met twee gigantische meloenen en een zak tomaten (daar is het toevallig ook het seizoen voor) weer weg, zonder een cent te moeten betalen. Iets later kregen we nog appels van iemand aangeboden en wilde de man ons ook een meloen in de handen schuiven. Die we afgeslagen hebben, want zo zwaar. 

Op zoek naar een slaapplaats raakten we aan de praat met een jongen die een beetje Engels sprak, en we mochten wel op zijn land kamperen. Ideaal, want er loopt zelfs een stroompje waar we ons hebben kunnen wassen en zo. Hij waarschuwde dat hij ’s avonds nog langs zou komen. Mooi niet met lege handen dus! Nu zijn we nog een reusachtige watermeloen, nog meer appels, perziken en tomaten rijker. Ik denk dat ik met meer eten de Pamir af kom dan dat ik erop ben gegaan! Heb ik net voor veel geld spullen naar huis gestuurd om vervolgens 30 kilo aan meloen mee te sjouwen…
Maar lekker zijn ze!