1 september 2019
Omdat er vorige keer allemaal schroeven (sorry, bouten) kapot gingen, dacht ik deze keer goed voorbereid te zijn met allerlei reserve schroeven (bouten). Uiteraard ben ik nu net het ene model kwijt geraakt waar ik geen reserve van had, niet bijster slim. Toen ik vanmorgen mijn schoen van m’n pedaal af wilde halen bleek dat onmogelijk: schroef eruit. Was gelukkig m’n rechtervoet en ik had het in de gaten, anders was ik waarschijnlijk ter aarde gestort. En dat zou een ramp zijn geweest, want mogelijk was m’n fiets dan beschadigd 😉
Uiteindelijk moest ik eerst mijn schoen uitdoen om hem van het pedaal af te krijgen. Zat in ieder geval goed vast geklikt!
Onderweg waren er ook nog een paar andere kleine calamiteiten: het voorwiel bleek los te zitten (ik vond al dat ie zo raar zwabberde). De verstelbare stuurpen vond ook dat ie moest verstellen, lees: uiteindelijk moest ik het stuur omhoog houden anders stortte hij naar beneden.
En toen het kamperen nog. Ik heb van tevoren overwogen om m’n oude haringen mee te nemen, omdat die het wel prima deden. Toen ik ze in de hand had vond ik dat ze zo zwaar waren vergeleken de haringen die bij de tent zaten. Dus besloot ik om de nieuwe mee te nemen.
Ik kan je vertellen, die andere waren niet zonder reden wat zwaarder! So far heb ik minstens 2 haringen verbogen, de rest heb ik namelijk nog niet gezien. Beetje jammer. Maar m’n slaapmat past er wél in, hopelijk ikzelf ook nog 😉
Vandaag heb ik samen met Isaac gefietst, een Engelse jongen. Sliep in hetzelfde hostel, ging dezelfde kant op. Morgenochtend fietsen we nog zo’n 20 kilometer samen en dan gaat hij linksaf en ik rechtsaf richting Dusjanbe. Met een beetje geluk nog 2 dagen fietsen, anders nog 3. Afhankelijk van hoe hard ik morgen ga en of ik voor de grote berg wil stoppen of erna. Omdat je schijnbaar bovenop nergens kunt kamperen…
De kinderziektes van een fiets. Komt allemaal goed. Kost alleen (veel) aandacht.
Stuurpen die zakt zou niet moeten mogen. Kwestie van goed vastzetten, lijkt me.
Leuk dat je samen op fietst met anderen
Ha Jonne,
Kijk, dat zijn nog eens foto’s van de eerste beklimming, goeie weg zo te zien. En die fiets, dat zijn kinderziektes, zullen we maar zeggen. En alleen ben je nooit, je komt altijd wel een andere verdwaalde reiziger tegen die dezelfde kant op moet, leuk! En nog steeds internet, top.
Groetjes, Paul
Ha Die Jonne
Bij het lezen van je laatste bericht moet ik denken aan een liedje van André van Duin. EEN BOUTJE EN EEN SCHROEFJE EN EEN MOERTJE EN EEN NIPPELTJE (Waarschijnlijk ver voor jou tijd) . Misschien helpt het als je het op je muzieklijst zet zodat je het kunt afspelen terwijl je die enorme berg op moet..
SUCCES Jonne.