Dag 196 – 7840 km

31 augustus 2019

De eerste echte fietsdag zit er op. En ik heb het helemaal tot Tadzjikistan geschopt! Niet omdat ik nu zo hard fietste, maar meer doordat Samarkand eigenlijk dichter bij de grens was dan gedacht. Die grensovergang was overigens appeltje eitje, tassen zijn gelukkig niet bekeken. 

So far doet de fiets het prima! Ik was vergeten het Ortlieb-stuurtas-bevestigings-ding vast te schroeven waardoor die stuurtas nogal z’n hoofd liet hangen, en stiekem waren de banden veel te slap waardoor hij natuurlijk iets minder lekker liep. Maar verder is ie nog steeds prachtig! Vinden alle fietsers die ik tegen ben gekomen ook 😉

Vandaag dacht ik even rustig in te komen, dus heb ik maar een dikke 60 km gefietst. Omdat er in Panjakent, waar ik nu dus ben, nog een hostel was. En ik dat stiekem wel fijn vond, om nog even te kunnen douchen en zo. Die douche was best fijn, het comfortabele bed waar ik me op verheugd had net iets minder. Lees: een plank met een lakentje erover heen. Bijna letterlijk. Met recht het hardste bed waar ik ooit op heb gelegen. 

Vanaf morgen ga ik een paar dagen off the grid, kamperen met mijn mega grote tent. En mijn super zacht liggende slaapmat, die inmiddels als het goed is niet meer leegloopt! 

Ik heb al wat eten ingeslagen (noodles, veel meer is er niet verkrijgbaar) en morgen moet ik nog even wat benzine regelen. Omdat er anders niet zoveel te noodelen valt natuurlijk 😉

Ik heb een andere fietser gesproken, en de berg waar ik overheen moet lijkt serieus hoog te zijn. We gaan het meemaken!