14 juni 2018
Alles ging goed totdat het niet meer goed ging.
Vanmorgen was ik laat weg bij het hotel (omdat ik wel eerst wilde ontbijten) maar ging ik desondanks toch best aardig. Ik was namelijk vastbesloten om vandaag Teheran te bereiken, dus moest zo’n 150 kilometer fietsen. Wat te doen was, want de weg was overwegend vlak. Wel wind tegen, dat was dan nét weer een beetje jammer.
En toen werd ik net buiten Karaj van de weg gereden door een vrachtwagen, viel ik en reed het gevaarte vervolgens over m’n voet/enkel. Lijkt me duidelijk dat dat best een beetje pijn deed.
Nadat ik al hyperventilerend bijna flauw was gevallen kwamen wat mensen mij te hulp en zijn bij me gebleven. Eén mevrouw sprak gelukkig drie woorden Engels en heeft de hele tijd bij me gezeten en met wat water gedept en me opgekalefaterd totdat de ambulance er was, die ze ook gebeld hadden. Met een paar man sterk hebben ze me ingeladen, na een soortement van spalk om mijn been gedaan te hebben. Mijn fiets hebben ze ook in de ambulance gezet, omdat ik al m’n spullen natuurlijk wel bij de hand wilde hebben.
Ze hebben me naar het ziekenhuis gebracht, waar ik eerst een hele tijd moest wachten waarna ze röntgenfoto’s van mijn knie, enkel en voet hebben gemaakt. Daarna heb ik nog wat meer gewacht, hebben ze me aan het infuus gelegd, bloedmonsters en plasmonster afgenomen (waarvoor ik met een rolstoel naar het toilet gereden moest worden en waar ze godzijdank een zit toilet hadden) en nu ben ik nog wat meer aan het wachten.
Het wachten is nu op de arts die me verteld hoe m’n enkel erbij staat.
Ik vrees dat dag 118 de laatste fietsdag van mijn reis is geweest.
Jeetje Jonne,
Dat is schrikken. We zijn natuurlijk al weer een paar dagen verder. ik hoop dat het inmiddels al weer een beetje beter met je gaat.
Sterkte !
Groet,
Maarten van der Linden
Jeetje wat een ellende! Heel veel sterkte daarginder. Ik had niks moeten zeggen gister .
Hoi Jonne,
Jeetje wat een verhaal! Hoop dat “de schade” meevalt, er goed voor je wordt gezorgd en je niet teveel pijn hebt.
Groetjes Yvonne
Neeeee 🙁 …….spijtig om te lezen, maar een hele schrale troost is natuurlijk dat het nog heel anders had kunnen aflopen.
Heel veel sterkte daar in je uppie, probeer er rustig onder te blijven.
Ja, waarschijnlijk is terug keren naar Nederland de beste optie.
Hou je haaks !!!!!
Nou Jonne, wat een pech ( als dat het juiste woord is).
Kan me voorstellen dat je er echt flink van baalt, maar belangrijkste is natuurlijk dat het met je voet en enkel weer goed komt en je er geen schade aan overhoudt.
Ik hoop dat dat het geval is en dat je je reis toch kunt vervolgen!
Heel veel sterkte, ik leef met je mee.
Groetjes, Rianne