13 juni 2019
In Tbilisi heb ik een nieuwe cassette op m’n fiets laten zetten, eentje die meer tandjes heeft dan degene die ik had. Dat kwam toevallig zo uit, want ze hadden niet zo’n zelfde als erop zat.
In theorie zou ik nu makkelijker de berg op moeten kunnen. In de praktijk lijkt het meer alsof ik, zodra ik ook maar 3 meter omhoog moet, spontaan 2 lekke banden heb en alles van lood is. Kortom, bergop vind ik héél erg zwaar.
Dus tot mijn grote vreugde moest ik vandaag bijna alleen maar bergop. Slopend.
Toen ik even uit wilde rusten na al die bergen stopte ik bij een parkje waar ook allemaal Iraniërs zaten. En ik zat nog nauwelijks of werd al uitgenodigd om bij een gezelschap te komen zitten. Nu moet ik zeggen dat ik altijd al rijkelijk stijf ben geweest, maar fietsen maakt het er zeker niet beter op. En in Iran eten ze allemaal op een kleedje op de grond. Dus heb ik me in m’n beste kleermakerszit geperst en mee ontbeten met de familie. Hele aardige mensen!
Het laatste stukje bergop heb ik verzuimd te fietsen, want iemand bood me een lift aan en ik was zo moe dat ik geen nee meer kon zeggen. En ik moet zeggen, dat was ook wel een interessante ervaring.
Ik denk dat we een conversatie hebben gehad over de Iraanse regering die corrupt is, over Turken die vaak zakkenrollen en toeristen afzetten (doen ze in Iran niet, aldus chauffeur), over DAF, die zo’n geweldige vrachtwagens maakt met overal vering (hij had zelf een Mercedes uit het jaar -100) en over het wegdek in Nederland. Dat dat zoveel beter is dan in Iran.
Het verbaasde me dan ook enigszins dat alle spullen nog aanwezig waren toen we arriveerden op plaats van bestemming. Het was nu niet echt een relaxt ritje of zo.
Toen ik de stad in fietste en langs de bazaar kwam viel m’n oog op wat kleding. Ik heb dus maar gelijk een nieuw, hopelijk luchtig, outfitje gekocht. Het kleurt allemaal voor geen meter bij elkaar, maar dat is bijzaak. Alles is beter dan wat ik afgelopen paar dagen aan heb gehad!
Op zoek naar een slaapplaats (ik was onderweg naar een hostel) stopte een Iraanse tourguide die een paar woorden Engels sprak. Hij raadde me een hotel aan dat 10.000 Toman zou kosten. Eenmaal aangekomen bleek dat natuurlijk helemaal niet waar te zijn, hebben we nog even onderhandeld en slaap ik nu voor meer dan het 10 voudige in het hotel. En daar doe ik het maar mee, want zin om verder te kijken heb ik ook niet.
Hopelijk is het ontbijt dat erbij zit subliem.
Hoi Jonne, prachtige avonturen en een fantastische foto van jou met de Iraanse vrouw!
( beetje Oost meets West)
Groetjes , Rianne
Ha Jonne,
Ben ik weer ( terug van 2100 km Parijs – Santiago) en heb weer even bijgelezen. Alles na Turkije is leuker om te lezen, want daar lees je niet zoveel over en zeker als er nog foto’s bij zitten, top! Je fietst wel stevige afstanden als ik dat zo lees, 100 km per dag is niks en het is niet allemaal even vlak volgens mij. Inderdaad is koken in een tent niet zo handig want als het mis gaat met het vuur dan ben je alles kwijt, zo snel gaat dat. Ik lees ook van dat kledingadvies in Iran, had ik helemaal niet aan gedacht en niet echt handig met die temperaturen. Inmiddels weet ik via via iets meer hoe het met je gaat en misschien nog een bakkie voordat je naar China gaat?
Groetjes, Paul
Dag Jonne,
Wat een verhalen weer. Prachtige foto van jou met de Iraanse vrouw!
Groetjes, Rianne
Hoi Jonne, geweldig om al je avonturen te volgen. Iran lijkt me heel spannend, en ziet er anders uit dan ik me had voorgesteld. Succes met de rest, ik kijk uit naar je foto’s.
Heleen