Atlas Mountain Race deel 2

Essaouira, 798 km

6 februari

Update van de race: 

Na 3,5 dag en bijna 500 kilometer heb ik besloten dat ik ga stoppen. Waar ik vanmorgen nog wilde doorduwen, in de hoop dat het beter zou gaan, zit er dat nu, om kwart voor 5 ’s middags gewoon niet meer in. De tijdslimiet is zo strak dat er geen tijd is voor slapen of onderhoud aan je fiets. Nu moet ik zeggen, mijn fiets is nog helemaal heel! Ondanks dat ik soms doe alsof het een volgeveerde mountainbike is (stiekem is er nergens een enkel zuchtje vering te bekennen), heeft hij zich kranig gehouden. 

12 februari

Nadat ik had besloten om te stoppen met de race moest ik nog steeds een stuk fietsen naar het eerstvolgende dorp, nog zo’n 30 kilometer. Dus nam ik nog een paar ibuprofen, waarna ik wel weer een beetje vooruit kon. Ik wilde er voor het donker zijn, en heb dat zowaar nog bijna gehaald ook. Met pillen op voelde ik me best wel een stukje beter, dus ik was zelfs aan het twijfelen om toch nog door te gaan. Ik had namelijk nog niet officieel gescratcht, omdat er geen bereik was in de bergen… 

Eenmaal aangekomen in Taznakht bleken daar allemaal andere fietsers te zijn, waaronder Christian. De Duitser waarmee ik de nacht ervoor had gekampeerd, en stukjes samen had gefietst. En waar hij ’s ochtends nog als een speer ging, had ook hij besloten om ermee te stoppen. Omdat hij heel veel last had van zijn longen en heel erg hoestte, dus gewoonweg niet genoeg zuurstof binnen kreeg. 

Ik was nog een beetje aan het twijfelen omdat ik cp2 wel zou kunnen halen, maar dan zou ik wel de nacht door moeten fietsen. En vervolgens geen tijd hebben om te rusten, omdat ik dan te laat zou zijn voor de rest. Omdat ik dat toch niet echt zag zitten ben ik in Taznakht gebleven. Christian wilde in eerste instantie de volgende ochtend om 7 uur de bus nemen, maar ik had besloten om dan maar een dag in Taznakht te blijven, omdat ik sowieso uit wilde slapen. Dat was dus het nieuwe plan. 

Het hotel was smerig, en er hadden waarschijnlijk al vijf andere fietsers in het bed geslapen voordat ik er was. Maar ik had het zo koud en was moe, dat ik het maar voor lief nam. In eerste instantie vond ik het ook veel te koud om te douchen, maar omdat ik zo vies was ben ik er toch maar voor gegaan, en bleek de douche zowaar wel warm te zijn! Heet zelfs, en grote kans dat ik al het warme water op heb gemaakt. 

Ondanks dat het stervens koud was, en ik het ook heel koud had toen ik naar bed ging, werd ik die nacht drie keer badend in het zweet wakker, van de koorts. Ik sliep uiteindelijk tot kwart over 11 ’s ochtends en was blij dat ik niet meer verder hoefde. Mijn lijf was echt even op. Christian was er ook nog, en had besloten om rustig richting Essaouira te fietsen. Dat leek me ook wel wat, dus we besloten dat we de volgende ochtend zouden vertrekken. En er zat op iedere 100 kilometer van de route een dorpje met guesthouses, dus we konden gewoon binnen slapen. Klonk perfect! 

’s Middags arriveerde Jeremy ook in Taznakht, wachtende op Eddy, die ergens rondjes had gefietst en begin van de avond zou moeten arriveren. ’s Avonds hebben we met zijn vieren gegeten en uiteindelijk hebben we Jeremy en Eddy overgehaald om mee te fietsen. 

Dus zijn we de dag erop met zijn vieren richting Essaouira vertrokken. Christian was de man van de route, Jeremy spreekt Frans en was de vertaler, ik heb de hotels uitgezocht en Eddy was er voor de gezelligheid. We hebben overnacht in Taliouine en Taroudant, en zijn toen naar Agadir gefietst waar we het laatste stuk naar Essaouira de bus hebben gepakt, zodat we daar nog een dag hadden. De route was grotendeels bergaf, we hadden de wind in de rug, en het gezelschap was goed! 

Ik denk zelfs dat ik dit stuk van de Atlas Mountain race nog wel het leukst vond! We hebben de grootste lol gehad! En hoe bijzonder is het om zo’n interessante mensen te ontmoeten! 

Christian heeft al heel veel races gefietst maar vond dit veruit de zwaarste, en heeft in het verleden succesvolle Ironmans gedaan! Jeremy heeft drie paspoorten, is geboren in Ethiopië, heeft in Papua New Guinea gewoond, in Tasmanië (Australië), in Israël, in Frankrijk (vandaar dat hij Frans spreekt) en woont nu in Frankfurt, waar Christian ook bij in de buurt woont. En Eddy woont in de buurt van Brighton, Engeland en is accountant, maar hij regelt de financiën van bands die aan het touren zijn, omdat je dan met taxes in verschillende landen zit. Onder andere voor the White Stripes, Katy Perry en Nickelback. Wat ik al zei, de meest interessante mensen ooit. 

We hebben in een appartementje in Essaouira geslapen, en gisteren zijn we naar de finishers party geweest. Wat op zich wel leuk was, maar niet spectaculair. Eddy heeft een gouden tajine gewonnen omdat hij allerlei onnodige rondjes heeft gefietst, en ik heb een cactus gewonnen omdat ik het heb gepresteerd om te scratchen met een zonnesteek in een race waarbij het ook -11 was, en in het algemeen uitzonderlijk koud. 

Vanmorgen hebben de anderen de bus richting Marrakesh gepakt, en ben ik weer alleen. Er zijn nog wel een paar fietsers in de stad, die zitten in een hostel waar ik straks waarschijnlijk ook naartoe ga. Ik heb al een fietsdoos gescoord, waar ik mijn fiets straks in kan pakken. Omdat er meerdere over waren, en ik dacht dat ik er maar vast een kon hebben. Dus heb ik de grootste en stevigste uitgezocht. Er waren ook gevonden voorwerpen die nog ergens lagen nadat alle fietsers al weg waren. Dus ik dacht dat ik vast wel wat mee kon nemen omdat het anders weg gegooid zou worden, dus nu heb ik een set nieuwe drybags (waar ik zo lang naar heb zitten zoeken!), een handig ogend slot en een extra strap. Omdat je die nooit genoeg kunt hebben. Ik ga zo al mijn spullen inpakken en dan richting het andere hostel. Met die doos dus, die ik eigenlijk pas in Marrakesh wil gebruiken. Laat dat dan net wat minder handig zijn… Maar goed, ik ben toch van plan om de bus naar Marrakesh te pakken, dus een doos meer of minder lijkt me dan niet zo’n probleem, ik moet er alleen nu mee rondzeulen…